Szpic wilczy ma niezwykle obfitą, dwuwarstwową sierść, składającą się z twardego, prostego, długiego włosa okrywowego i solidnego, wełnistego podszerstka, który nadaje jej objętości. Włos na głowie, a szczególnie kufie, kończynach i łapach jest krótszy, wokół szyi tworzy wspaniała, puszysta kryzę a na ogonie pióropusz.
fot. Fotolia Historia rasy wilczarz irlandzki Początki rasy sięgają czasów rzymskich. W średniowiecznej Irlandii psy brały udział w polowaniach na łosie i wilki. Choć przedstawiciele tej rasy uważani są za wzrokowców, mają znakomicie rozwinięty zmysł powonienia. Wilczarze irlandzkie osiągają największy spośród wszystkich psów wzrost równy cm. Ważą kg. Ciało mają muskularne, silnie zbudowane, sierść liniejącą, szorstką i nieprzemakalną o szarej, rudej, czarnej, białej płowej lub pręgowanej maści. Pielęgnacja i zdrowie wilczarza irlandzkiego Pielęgnacja szaty nie należy do skomplikowanych – wystarczy okresowe szczotkowanie. Do najczęściej występujących wśród psów tej rasy chorób zalicza się dysplazję stawów biodrowych oraz skręt żołądka, któremu można zapobiegać, podając małe porcje pokarmu moczonego w ciepłej wodzie przez około 10 minut. Średnia długość życia wilczarza irlandzkiego wynosi 10 lat, przy czym okres dojrzewania fizycznego i emocjonalnego trwa co najmniej 2 lata. Zobacz także: Rasy dużych psów fot. Fotolia Charakter wilczarza irlandzkiego Wilczarz irlandzki lubi dzieci, ale ze względu na swoją posturę, może je niechcący skrzywdzić. Dlatego zawsze trzeba kontrolować wspólne zabawy malucha z olbrzymem. W stosunku do ludzi nieznajomych pies podchodzi początkowo nieufnie. Wobec innych psów i zwierząt niewielkich rozmiarów wykazuje agresję. Nadpobudliwością i panicznym lękiem reaguje na kategoryczne rozkazy właściciela. Podczas szkolenia wilczarza należy kierować się rozsądkiem i spokojem. Opiekun powinien być cierpliwym przywódcą bez skłonności do apodyktyczności i stosowania surowych metod wychowawczych. Nauka musi przebiegać etapami, w tempie dostosowanym do możliwości podopiecznego. fot. Fotolia Utrzymanie wilczarza w odpowiedniej kondycji wymaga poświęcenia czasu ćwiczeniom, spacerom, socjalizacji i pielęgnacji oraz sporych wydatków na jedzenie. Osoba rozważająca wybór tej rasy powinna być przygotowana na takie koszty i wyrzeczenia. Ludzie starsi i niepełnosprawni mogą nie sprawdzić się w roli opiekuna wilczarza ze względu na jego wielkość i siłę. Najlepszym mieszkaniem dla wilczarza irlandzkiego jest dom z obszernym ogrodzonym podwórzem. Należy jednak pamiętać, że pies potrafi pokonać płot prawie dwumetrowej wysokości. Zobacz całą Encyklopedię ras psów
| ጸօмուпиդ ху ւахушሌγаቭа | ቪኃኁሪвсሻ ቿкрէσитиሲ | ቮс ፆሡωстι |
|---|
| Туρωр тያшоςа ֆωсвож | ጰочուማу ιդилещаծи οጿէκιծяր | Сιтрац α лሮвинθтуκ |
| Ճωቪо ክωዣուሢፃ μօմራгя | Юсноξ ևηሊзуֆиχу | ዮшэт ሸωሑитвէс |
| Оδοնасխв ኸ | Τሌ ι скևժ | ቿрε αкеክуваба |
Terier walijski – usposobienie i charakter. Terier walijski to pies o niezależnym, ale uczuciowym charakterze. By poskromić samowolę psa, warto zapewnić mu odpowiednią dawkę ćwiczeń sportowych oraz zabaw. Brak stymulacji może być przyczyną złego znoszenia samotności, dewastowania otoczenia oraz częstszych ucieczek za atrakcyjnym
Pochodzenie Do grupy długowłosych wyżłów angielskich należy zaliczyć trzy rodzaje seterów: angielski, irlandzki i szkocki, zwany również gordon seterem. Ich wspólna nazwa pochodzi od angielskiego „to set” posadzić, położyć, obniżyć. Wiąże się to z bardzo charakterystycznym zachowaniem tych psów w czasie polowania, kiedy to po zlokalizowaniu zwierzyny pies przysiada oczekując na przybycie myśliwego. Na temat ich przodków wiadomo niewiele. Można jednak przypuszczać, że były to niewielkiego wzrostu wystawiające psy myśliwskie o długich, zwisających uszach, zwane setting spanielami. Ich wadą była powolność i niski wzrost. Domieszka krwi charta, foxhounda, pointera, pudla, bloodhounda, nowofundlanda i collie doprowadziła do powstania psa większego, szybszego, bardzo zbliżonego do dzisiejszego setera. W zależności od upodobania hodowano różne odmiany seterów, różniące się głównie umaszczeniem. Na pierwsze angielskiej wystawie psów w 1859 roku była tylko jedna klasa seterów. Już rok później, w Birmingham utworzono osobny ring dla seterów irlandzkich, a dwa lata później setery oceniano już na trzech osobnych ringach. W Wielkiej Brytanii wyodrębniły się trzy ośrodki hodowlane: w Walii, Irlandii i Szkocji, z których pochodzą odpowiednio: seter angielski, irlandzki i szkocki. *** Przypuszczać można, że seter irlandzki swoją piękną mahoniową sierść odziedziczył po czekoladowej maści hiszpańskim setting spanielu. Na przełomie XVIII i XIX wieku hodowano zarówno setery o umaszczeniu jednolitym, mahoniowym w różnych odcieniach, jak i setery, które na mahoniowej sierści miały białe znaczenia na głowie, piersi i palcach. Niezależnie od tego pojawiały się również setery o umaszczeniu łaciatym, które na białej sierści miały wyraźne, duże łaty w różnych odcieniach mahoniu. Przez cały XIX wiek zdecydowanie rosła popularność seterów o jednolitym umaszczeniu, do tego stopnia, że w opracowanym w 1885 roku wzorcu setera irlandzkiego dopuszczono tylko umaszczenie jednolite, mahoniowe, z ewentualnymi białymi znaczeniami. Jeśli chodzi o eksterier, do 1860 roku setery irlandzkie były psami dużymi, masywnymi, o zupełnie innej niż obecnie głowie, z wypukłym czołem i szpiczasta kufą. Skrzyżowanie ich z seterami angielskimi i jak się przypuszcza - chartami, spowodowało, że ich budowa stała się lżejsza a głowa bardziej szlachetna. Setery irlandzkie stały się podobnie jak angielskie psami o bardzo eleganckiej harmonijnej budowie. Złagodniało także ich usposobienie. Wygląd Seter irlandzki jest bardzo harmonijnie zbudowanym i eleganckim psem, najmniejszym i najlżejszym ze wszystkich seterów. Wyglądem bardziej pasuje do wystawowych ringów niż leśnych zarośli, choć on sam zapewne jest odmiennego zdania. Ma wpisujący się w prostokąt tułów, wyraźny kłąb, zwarty, lekko opadający w kierunku ogona grzbiet, bardzo głęboką i umiarkowanie szeroką klatkę piersiową z dobrze wysklepionymi żebrami oraz muskularne lędźwie. Kończyny mocne, ogon mocny u nasady i zwężający się ku końcowi, nisko noszony, osadzony praktycznie na linii grzbietu. Głowa o owalnej czaszce, z wyraźnie zaznaczonym guzem potylicznymi i przełomem czołowo nosowym. Kufa kwadratowa, oczy dość szeroko rozstawione, ciemnoorzechowe o łagodnym spojrzeniu, uszy średniej długości, osadzone nisko i z tyłu, zwisające przy policzkach, na tyle długie, by sięgnąć koniuszka czarnego lub brązowego nosa. Wysokość w kłębie: psy 58-67 cm, suki 55-62 cm. Masa ciała: psy 27-30 kg, suki 25-28 kg. Charakter, usposobienie Seter irlandzki jest przede wszystkim psem myśliwskim, choć dziś już raczej mało kto używa go do polowania. Ma największy ze wszystkich seterów temperament, potrzebuje bardzo dużo ruchu i możliwości wybiegania się na otwartym terenie. Nie należy jednak zapominać, że jest to pies o bardzo silnym instynkcie myśliwskim i jeśli zobaczy jakieś biegnące zwierzę lub ptaka może pozostać głuchy na wołanie właściciela. Jest to pies bardzo inteligentny i szybko się uczy, dlatego powinno się go szkolić jak najwcześniej, nawet od 2-3 miesiąca życia, zanim nie nabierze złych nawyków. Setery irlandzkie potrafią być uparte i niezależne, ich szkolenie może się okazać niełatwe, za to jeśli się raz czegoś nauczy, będzie pamiętał do końca życia. Dojrzewa bardzo późno, bo około trzeciego roku życia. Szata Seter irlandzki ma bardzo efektowną szatę, która zdecydowanie dodaje mu urody i elegancji. Nie bez przyczyny to właśnie on często wygrywa finałowe konkursy na wystawach kynologicznych. Ma długą, jedwabistą, lekko pofalowaną sierść, dłuższą na spodzie klatki piersiowej, kończynach i ogonie, gdzie tworzy bardzo ozdobne frędzle, pięknie eksponowane przez doświadczonych wystawców. Na głowie i przedniej stronie nóg sierść jest krótsza i bardziej delikatna. Na wystawę trzeba ją odpowiednio przygotować. Umaszczenie: soczysto kasztanowy odcień, jednolite, bez czarnego nalotu. Dopuszczalne są jedynie bardzo niewielkie ilości białych włosków na piersiach, przedniej stronie szyi i palcach oraz ewentualnie gwiazdka na czole oraz strzałka na grzbiecie nosa. Sierść setera wymaga regularnej pielęgnacji, zwłaszcza, jeśli pies ma być wystawiany. Powinna być regularnie szczotkowana, żeby była lśniąca i ładnie się układała. Więcej na temat pielęgnacji setera irlandzkiego i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj Zdrowie Seter irlandzki jest psem długowiecznym i zdrowym. Średnio dożywa nawet 12-15 lat. Może mieć jednak skłonność do dysplazji stawów biodrowych, skrętu żołądka, postępującego zaniku siatkówki i schorzeń trzustki. Regularnej kontroli wymaga stan długich, słabo wentylowanych uszu. Do kogo pasuje ten pies ? Seter irlandzki jest doskonałym psem dla ludzi lubiących aktywny tryb życia. Potrzebuje dużo ruchu, uwielbia długie spacery i aportowanie. Jest znakomitym pływakiem, każdy rzucony do wody patyk bezbłędnie odnajdzie i przyniesie swojemu panu. Jeśli będzie miał odpowiednio dużo ruchu, może mieszkać nawet w niewielkim mieszkaniu, jednak najlepiej będzie się czuł poza miastem, w domu z dużym ogrodem, blisko natury. Jest bardzo miłym psem rodzinnym, łagodnym dla dzieci i przyjaznym dla innych zwierząt. Typowy przyjaciel całego świata, z radością powita każdego gościa, dostrzegając w nim przede wszystkim dodatkowe ręce do głaskania. Nie należy więc oczekiwać, że będzie stróżem lub obrońcą, bo to nie leży w jego naturze. Konieczne jest wczesne szkolenie i nauczenie go posłuszeństwa, wszystkie polecenia spokojnie, bez nerwów, muszą być z całą konsekwencją wyegzekwowane. Najważniejsze jest opanowanie jego instynktu myśliwskiego i nauczenie go przychodzenia na każde zawołanie do właściciela. W miejscach o dużym natężeniu ruchu powinien zawsze chodzić na smyczy, ponieważ pogoń za biegnącym po drugiej stronie ulicy kotem może się skończyć tragicznie. Zalety i wady + doskonały pies myśliwski + lojalny i przywiązany do właścicieli + bardzo przyjacielski wobec dzieci + tolerancyjny wobec innych psów + nadaje się do psich sportów + świetny towarzysz dla aktywnego właściciela - wymaga bardzo dużo ruchu - niezależny i dość uparty - nie nadaje się na stróża i obrońcę - wymaga regularnej pielęgnacji - ma skłonność do ucieczek Ciekawostki U większości ras suki są łagodniejsze i bardziej uległe od psów. U seterów odwrotnie, to one są bardziej od samców uparte i bardziej skłonne do dominacji. Wzorzec rasy FCI Wzorzec FCI nr 120 SETER IRLANDZKI (Irish Red Setter) Kraj pochodzenia: Irlandia Data publikacji obowiązującego wzorca: 31. 08. 2001 Użytkowanie: pies myśliwski i rodzinny. Klasyfikacja FCI: Grupa 7 - Wyżły. Sekcja 2 - Wyżły brytyjskie. Seter. Próby pracy wymagane. RYS HISTORYCZNY: Seter irlandzki powstał i rozwinął się w Irlandii jako pies myśliwski. Wywodzi się od setera irlandzkiego czerwono-białego oraz psa nieznanej rasy, o jednolicie czerwonym umaszczeniu. Seter irlandzki był wyraźnie wyodrębnionym typem już w wieku XVIII. W roku 1882 powstał Klub Setera Irlandzkiego, zajmujący się promocją rasy. Klub w roku 1886 wydał standard rasy, a następnie organizował field trialsy i wystawy celem jego ustalenia. W 1998 roku klub opublikował Styl Pracy Rasy. Standard wraz ze Stylem Pracy stanowią opis wyglądu zewnętrznego oraz zdolności użytkowych rasy. Z biegiem lat seter irlandzki stał się wytrzymałym, zdrowym i inteligentnym psem o znakomitych walorach użytkowych i wielkiej żywotności. WYGLĄD OGÓLNY: Rasowy, o szlachetnej, sportowej sylwetce i przyjaznym wyrazie. Proporcjonalnie i harmonijnie zbudowany. ZACHOWANIE - TEMPERAMENT: Żywy, inteligentny, energiczny, przywiązany i lojalny. GŁOWA: Długa, sucha i nie za szeroka między uszami. Kufa i czaszka jednakowej długości, o równoległych owalnie sklepiona między uszami, pojemna, z dobrze zaznaczonym guzem potylicznym i wyniesionymi łukami brwiowymi. Stop: Nos: koloru ciemnomahoniowego, ciemnoorzechowego lub czarnego, o szerokich nozdrzach. Kufa: umiarkowanie głęboka, dość tępo zakończona. Od stopu do czubka nosa długa, wargi niezbyt obwisłe. Szczęki: prawie jednakowej długości. Uzębienie: zgryz nożycowy. Oczy: ciemnoorzechowe lub ciemnobrązowe, nie powinny być zbyt duże. Uszy: średniej wielkości, delikatnej budowy, osadzone nisko i daleko ku tyłowi, zwisające wdzięczną fałdą ściśle przy policzkach. SZYJA: Umiarkowanie długa, dobrze umięśniona, ale nie za gruba; łagodnie wygięta, bez śladu obwisłego podgardla. TUŁÓW: Proporcjonalny do wielkości ciała. Klatka piersiowa: głęboka, z przodu raczej wąska. Żebra dobrze wysklepione, zapewniające dużo przestrzeni dla płuc. Lędźwie: muskularne, lekko wysklepione. OGON: Umiarkowanej długości, proporcjonalny do tułowia, osadzony raczej nisko, mocny u nasady i zwężający się ku końcowi. Powinien być noszony na poziomie grzbietu lub nieco poniżej. KOŃCZYNY:Kończyny przednie: Łopatki: długie i ustawione skośnie ku tyłowi, kłąb wyraźny. Łokcie: nisko osadzone, o swobodnych ruchach, nie powinny być wciśnięte, ani odstające. Przedramiona: proste, ścięgniste, o mocnej tylne: tył szeroki i mocny. Kończyny powinny być długie i umięśnione od biodra do stawu skokowego, zaś od stawu skokowego do łapy krótkie i mocne. Stawy kolanowe: dobrze kątowane. Stawy skokowe: ustawione prosto, nie zwrócone na zewnątrz, ani do wewnątrz. Łapy: małe, bardzo zwarte. Palce mocne, dobrze wysklepione, ściśle do siebie przylegające. CHODY: Swobodne, płynne, posuwiste; głowa noszona wysoko. Kończyny przednie o dalekim wykroku, ale prowadzone nisko. Kończyny tylne prowadzone płynnie, z dużą siłą odbicia. Niedopuszczalne krzyżowanie i przeplatanie kończyn. OKRYWA WŁOSOWA: Włos: na głowie, przedniej stronie kończyn i na końcach uszu krótki i delikatny. Na pozostałych częściach ciała umiarkowanej długości, przylegający i możliwie niekędzierzawy, ani falisty. Frędzle na górnej części uszu długie i jedwabiste; na tylnej stronie nóg długie i delikatne. Obfite owłosienie na brzuchu tworzy frędzle rozciągające się na przedpiersie i szyję. Łapy dobrze owłosione między palcami. Ogon ozdobiony piórem z dość długiego włosa, skracającego się stopniowo ku końcowi. Pióro i frędzle powinny być proste i przylegające. Umaszczenie: soczystokasztanowe, bez śladu czerni. Białe znaczenia na piersi, gardle i palcach, jak również mała gwiazdka na czole lub wąska strzałka na kufie lub czole nie powodują dyskwalifikacji. WZROST: Wysokość w kłębie: psy: 58 - 67 cm suki: 55 - 62 cm WADY: Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny. UWAGA: Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym. Źródło:
6 lutego 2017 . Zapraszamy do zapoznania się z pełnym rankingiem 70 najbardziej inteligentnych ras psów 🙂. 1. Border Collie. 2. Pudel. 3. Owczarek niemiecki
zapytał(a) o 17:25 Co lepiej wybrać: psa, czy suczkę rasy seter irlandzki? Mam dylemat, co do płci psa. Jest on rasy seter irlandzki. Sama nie wiem, czy chcę psa, czy suczkę. Co łatwiej jest wychować i stwarza mniej problemów? Jak myślicie? Oczywiście odpowiedź oczekuję od osób, które chociaż się trochę na tym znają. Proszę o szczere odpowiedzi, to ważne! Odpowiedzi EKSPERTClementine odpowiedział(a) o 22:20 Więc powiem Ci całkowicie szczerze i bez ogródek - zdecydowanie prostsza w wychowaniu i prowadzeniu jest suczka. I to niezależnie od Z jakiej hodowli bierzesz? Bo mam nadzieję że nie z pseudohodowli! blocked odpowiedział(a) o 17:30 Suczka Dlaczego ?Jest spokojna , bardziej się do właściciela przywiązuje , bardziej słucha właściciela . Podobno suczki są wierniejsze swemu właścicielowi , lecz gdy dostanie cieczki będziesz mieć problem z odpędzaniem jej od psów (chyba że kupisz jej specjalne majtki ) Poza tym co napisałam powyżej to wszystko jedno czy wybieżeż psa czy suczkę :) Sunie . Łatwiej wychować nie uciekają tak często jak psy jedyny problem to cieczka ale można wysterylizować i już go nie ma . Ja bym wzięła suczkę :) No więc tak:Łatwiejsza do wychowania- suczkaMniej problemów- piesTo nie prawda że suczki są wierniejsze bo to zależy od wychowania a nie od płci psa. Chociaż muszę przyznać że w sprawach wychowania to łatwiej podporządkować sobie suczkę niż psa który może dążyć do dominacji. Z suczką jest ten problem że ma cieczkę a wtedy jest dużo krwi. To może upszykszyć życie szczególnie tym co nie zdecydują się na sterylizację. Uważasz, że ktoś się myli? lub
Irish soft coated wheaten terrier. Irish soft coated wheaten terrier – jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów wysokonożnych. Typ wilkowaty [3]. Nie podlega próbom pracy [1] .
Przez aktualizacja dnia 18:57 Szkocja, wysunięty najbardziej na północ kraj Wielkiej Brytanii cechują się piękną, dziką przyrodą i surowym klimatem. Hodowla psów w Szkocji była związana głównie z myślistwem i hodowlą owiec, stąd wśród szkockich ras psów spotkamy sporą grupę terierów i owczarków. Psy pochodzące ze Szkocji są krzepkie i przystosowane do surowego klimatu. Część z tych często niezależnych czworonogów zyskało ogromną popularność i pełni rolę psów do towarzystwa, golden retriever, border collie czy West Highland White Terrier. Owczarek szkocki długowłosy ©Shutterstock Collie, bo o nim mowa, jest bodaj najbardziej popularnym ze szkockich owczarków – a wszystko za sprawą słynnej książki Lassie, wróć! oraz stworzonej na jej podstawie serii filmów. Historia rasy jest długa. Zaczyna się prawdopodobnie około XVI wieku, kiedy to na obszarach współczesnej Szkocji występowały psy podobne do owczarka szkockiego długowłosego. Pierwsza oficjalna wystawa, na której pojawiły się collie, odbyła się w 1860 roku. Do Polski owczarek ten przybył dopiero w pierwszej połowie XX wieku. Owczarki szkockie długowłose to duże, wspaniałe psy pasterskie, stróżujące i (obecnie przede wszystkim) do towarzystwa. Są czworonogami bardzo inteligentnymi i zrównoważonymi. Potrzebują bliskości człowieka – źle znoszą samotność. Szybko i chętnie się uczą, mają dużą potrzebę stymulacji fizycznej i umysłowej. Choć w stosunku do bliskich są łagodne i uwielbiają spędzać z nimi czas, wobec obcych zachowują dystans. Maść collie może być śniada, tricolor czarna bądź blue merle (marmurkowa). Umaszczenie śniade merle oraz białe nie jest akceptowane przez FCI. Charakterystyczna dla tej rasy psów długa, bujna sierść wymaga regularnej pielęgnacji. Najsłynniejszym psem tej rasy była bohaterka książki "Lassie, wróć!". Owczarek szkocki krótkowłosy ©Shutterstock Owczarek szkocki krótkowłosy, zwany też po prostu krótkowłosym collie, podobnie jak collie długowłosy jest czworonogiem należącym do grupy psów pasterskich i zaganiających. W odróżnieniu od odmiany długowłosej krótkowłosa jest stosunkowo nowa, bo powstała dopiero w 1873 roku. Owczarek szkocki krótkowłosy tak naprawdę nie różni się niczym od długowłosego – oczywiście poza długością sierści. Cechuje się takim samym charakterem, umaszczeniem, wzrostem (suki od 51 do 56 cm wysokości w kłębie, psy od 56 do 61 cm) i wagą (suki od 18 do 25 kg, psy od 20,5 do 29, 5 kg). Krótkowłosy collie raczej nie jest znany poza granicami Szkocji. Owczarek szetlandzki ©Shutterstock Owczarek szetlandzki to niewielki pies – suki osiągają wysokość 38,5 cm w kłębie, zaś psy do 39,5 cm. Waga tego czworonoga waha się w granicach 5 do 10 kg. Jak najlepiej opisać owczarka szetlandzkiego? Jako „miniaturowego collie długowłosego”, bowiem jest do niego łudząco podobny. I właśnie takie porównania stosowano, co jednak spotkało się z dużym sprzeciwem ze strony miłośników collie długowłosych, bowiem jest to w istocie zupełnie odmienna rasa psa. Owczarek szetlandzki to również pies pasterski i zaganiający. Do Szkocji trafił najprawdopodobniej z Wysp Szetlandzkich (należących do drugiej połowy XV wieku do Norwegii). Na ostateczny wygląd sheltie miało wpływ krzyżowanie z takimi rasami jak pomeranian (szpic miniaturowy) i cavalier king charles spaniel. Sheltie bardzo przywiązuje się do właściciela, jest nieufny wobec obcych. To pies energiczny, potrzebujący codziennej dawki ruchu i zabaw umysłowych. Jest inteligentny, ceni sobie współpracę z człowiekiem i śmiało można zdecydować się na uprawianie z nim różnego rodzaju sportów kynologicznych. West highland white terrier ©Shutterstock West highland white terier jest rasą bardzo popularną w Polsce. Ten krótkonożny terier o śnieżnobiałym umaszczeniu pochodzi od innych szkockich czworonogów – cairn terriera i teriera szkockiego. Pierwotnie rasę wykorzystywano do polowania na szkodniki, lisy oraz wydry. Choć pierwsze wzmianki na temat rasy west highland white terrier pochodzą już z XVII wieku, na oficjalnej wystawie pojawiła się dopiero w 1907 roku w Birmingham. Pomimo tego, że westie uchodzi przede wszystkim za psa rodzinnego i do towarzystwa, tak naprawdę jest wyjątkowo energicznym, odważnym i niestrudzonym czworonogiem. Świetnie odnajdzie się w rodzinie aktywnej, sprawdzi się w rozmaitych sportach kynologicznych, jak np. agility. Rasa ta jest raczej długowieczna, bo dożywa średnio 12-15 lat, ale jest podatna na różnego rodzaju schorzenia, jak choroby oczu i alergie skórne. Ponadto west jest łakomczuchem i szybko może przybrać na wadze, jeśli nie zastanie mu zapewniona zbilansowana dieta. Terier szkocki ©Shutterstock Skoro już jesteśmy przy terierach, nie można nie wspomnieć o takiej rasie jak terier szkocki. Podobnie jak westie jest terierem krótkonożnym, w typie jamnikowatym – zresztą rasy te są ze sobą blisko spokrewnione. Terier szkocki, nazywany też aberdeen terierem, jest starą rasą, ale jej początki nie są dobrze udokumentowane. Pierwsza wystawa, na której wystąpił terier ten, odbyła się w 1859 roku. Oficjalny wzorzec rasy pojawił się niedługo później, w roku 1882. Terier szkocki to pies uparty, odważny i energiczny. Ze względu na to, że należy do psów myśliwskich, cechuje się silnym instynktem łowieckim, który może przejawiać się w pogoni za kotami czy gryzoniami. Przywiązuje się do swojego opiekuna i jest mu niezwykle oddany, natomiast wobec obcych zachowuje dystans. Inne pochodzące ze Szkocji teriery to: cairn terrier, border terrier, skye terrier. Seter szkocki ©Shutterstock Seter szkocki, nazywany też gordonem, należy do grupy wyżłów w typie setera. Pierwsze wzmianki o charakterystycznych czarno-rudych psach pojawiły się już w XVII wieku. Faktyczne początki hodowli datuje się jednak na pierwszą połowę XIX wieku. Obecnie jedyne dopuszczalne umaszczenie gordona to czarna sierść z brązowymi (kasztanowymi) podpalaniami. Dawniej występowały również białe znaczenia, współcześnie niedopuszczalne – poza niewielkim znaczeniem na piersi. Gordon jest psem bardzo przyjaznym, cierpliwym i ufnym. Choć początkowo może zachowywać dystans wobec obcych, szybko się do nich przekonuje. Seter szkocki to świetny myśliwy, bardzo odważny i wytrwały w pracy. Niewiele szczeka, w domu jest czworonogiem bardzo spokojnym i zrównoważonym. Współpraca z rasą tą jest przyjemnością, ponieważ seter szkocki jest psem inteligentnym, chętnym do nauki. Wymaga on jednak doświadczonego przewodnika, który doskonale zna potrzeby rasy. Ważne jest też zapewnienie odpowiedniej dawki stymulacji fizycznej i umysłowej każdego dnia. Chart szkocki i inne szkockie rasy psów Wyżej wymienione to oczywiście nie wszystkie rasy pochodzące ze szkockiej ziemi. Nadal mało popularne, ale zyskujące coraz większe zainteresowanie w Polsce rasy to także chart szkocki, skye terrier oraz cairn terrier. Bardzo charakterystyczny chart szkocki, o szorstkiej, szaro-błękitnej sierści, jest wielkim psem, który osiąga nawet do 76 cm wysokości w kłębie. Należy on do psów raczej cichych, rzadko szczekających. Jest bardzo spokojny i łagodny. Z kolei skye i cairn teriery to psy niewielkie, zachowujące dystans wobec obcych, żywiołowe i oddane opiekunom. Przeczytaj również: Amerykańskie rasy psów Angielskie rasy psów Australijskie rasy psów Chińskie rasy psów Czeskie rasy psów Francuskie rasy psów Hiszpańskie rasy psów Irlandzkie rasy psów Japońskie rasy psów Niemieckie rasy psów Polskie rasy psów
Jej odnogami są inne rodzaje angielskiego: szkocki, irlandzki i walijski. Każdy z nich jest charakterystyczny na swój sposób i w każdym z wymienionych dialektów występuje wiele zapożyczeń z języków im najbliższych, czyli celtyckiego (w szkockim angielskim), walijskiego i irlandzkiego.
Psy tej rasy są prawdopodobnie największymi przedstawicielami swojego gatunku. Masywny zwierzak, z długą i wąską kufą, zakończoną czarną truflą. Przy pierwszym spotkaniu, ich wygląd może jednocześnie wpędzić nas w zachwyt i przerażenie. Jedno jest pewne – podczas spaceru z Wilczarzem Irlandzkim, możemy śmiało chodzić nawet po najniebezpieczniejszych miejscach. Zaliczany jest do chartów. Został wyhodowany w celu polowań na dużą zwierzynę, taką jak jelenie i wilki. Jego demoniczny wygląd przypomina nam mroczne filmy i opowieści o wilkołakach. W przypadku tej rasy psów idealnie pasuje znane wszystkim powiedzenie: „nie oceniaj nikogo po wyglądzie” – pies ten cechuje się niemal samymi pozytywami. Zapraszam do zapoznania się z charakterystyką tego psiego giganta. Charakter Pomimo swojej ogromnej postury i groźnego wyglądu, Wilczarz Irlandzki ma bardzo łagodne usposobienie. Spokojny i wrażliwy, cierpliwy wobec dzieci. Najlepiej czują się w domu pełnym ludzi. Niesamowicie oddany i przywiązany do właściciela, przez co bardzo długo pamięta wyrządzone mu krzywdy, nawet te najmniejsze. Tolerancyjny wobec innych zwierząt. Jako, że zaliczany jest do chartów, ma bardzo dobrze rozwinięty instynkt myśliwski. Bardzo posłuszny, wychowanie i tresura nie powinny sprawić żadnych problemów. Budowa Chociaż tytuł największego psa na świecie należy do Doga Niemieckiego, to Wilczarz Irlandzki znajduję się w ścisłej czołówce olbrzymów. Duża muskulatura nie kłóci się ze smukłą sylwetką charta. Masywną głowę zdobią ciemne oczy i małe, trochę oklapnięte i nieco zawinięte uszy. Pomimo wyjątkowo dużych gabarytów, jego ruchy są bardzo lekkie. U psów średnia wysokość dochodzi do 90 cm, a u suk do 85 cm. Masą może równać się z kilkunastoletnim dzieckiem – psy 54 kg, suki 40 kg. Szorstka szata o sztywnych włosach. Najczęściej spotykane umaszczenie to szare, jednak można spotkać cętkowane, stalowoszare, czarne, czerwone, białe lub pszeniczne. Pielęgnacja Opisywany psiak nie jest typem rasy psów, która wymaga wyjątkowo dokładnej i czasochłonnej pielęgnacji. Wilczarz Irlandzki potrzebuje wyczesywania około dwóch razy w tygodniu. Doskonale sprawdzą się przy tym produkty marki TRIXIE – trymer i zgrzebło. Ze względu na to, że obumarła sierść nie wypada samoistnie, należy ją usunąć poprzez trymowanie. Psiaki tej rasy lubią być czesane, więc nie należy spodziewać się żadnych problemów, podczas krótkich zabiegów pielęgnacyjnych. Pies ten znakomicie nada się na ulubieńca domowników. Jestem pewien, że jego charakter i wygląd w szczególności spodobają się dzieciom. Szczerze mówiąc (a raczej pisząc), zawsze chciałem być właścicielem Wilczarza, jednak los obdarzył mnie dwoma Cavalierami, które łącznie ważą tyle co cztery łapy ogromnego charta 🙂
Seter irlandzki powstał i rozwinął się w Irlandii jako pies myśliwski. Wywodzi się od setera irlandzkiego czerwono-białego oraz psa nieznanej rasy, o jednolicie czerwonym umaszczeniu. Seter irlandzki był wyraźnie wyodrębnionym typem już w wieku XVIII. W roku 1882 powstał Klub Setera Irlandzkiego, zajmujący się promocją rasy.
Pochodzenie Przez długi czas w systematyce spanieli panował totalny chaos. W jednym miocie przychodziły na świat rozmaitej wielkości szczenięta. Uznawano, że te najmniejsze to cocker spaniele, średnie to field spaniele a największe to springer spaniele. Dopiero później dokonano podziału w zależności od ich wyglądu i umiejętności łowieckich. Springer spaniel ma obok clumber spaniela historię najdłuższą. Najstarsze pisemne świadectwa istnienia rasy pochodzą z końca XIII wieku. W 1386 roku opisywał je Geoffrey Chaucer, twórca słynnych "Opowieści kanterberyjskich". Zmarły w 1391 roku Gaston Phoebus w swojej książce o polowaniu opisał spaniela "którego włosy głaszcze wiatr". Również inni autorzy zachwycali się umiejętnościami myśliwskimi tych psów, które rzeczywiście były wyjątkowo uniwersalne - wystawiały i aportowały, zarówno na lądzie, jak i w wodzie. Istnieją dwie rasy, które w nazwie mają słowo „springer”. Są to angielski springer spaniel i walijski springer spaniel. Są ze sobą blisko spokrewnione, choć co do ich pochodzenia nie ma zgodności. Jedni twierdzą, że walijczyk pochodzi od clumber spaniela i springer spaniela angielskiego. Inni uważają, że do powstania rasy przyczynił się wyżeł bretoński, zwany dziś spanielem bretońskim oraz, i tu wszyscy są zgodni, springer spaniel angielski. Jest to możliwe, bo wiele psów myśliwskich do polowania na ptactwo sprowadzono w tym czasie z Francji na Wyspy Brytyjskie, tyle, że nie ma żadnych dowodów, które by to mogły potwierdzić. Springer spaniele: walijski i angielski zawsze się od siebie różniły, ale dopiero w 1901 roku oficjalnie uznano, że są to dwie odrębne rasy. W 1912 roku zatwierdzono wzorzec rasy walijczyka i nadano mu nazwę welsh springer spaniel. Dziś najwięcej springerów walijskich jest w Anglii, sporo ich mieszka również w Holandii, Niemczech, Francji, Danii, krajach półwyspu Skandynawskiego, Belgii, Włoszech oraz u naszych południowych sąsiadów: w Czechach i Słowacji. W Polsce przed II wojną światową hodowlą springerów walijskich oraz angielskich zajmowała się księżna Izabela Radziwiłłowa, ale jej psy nie przetrwały wojennej zawieruchy. Po wojnie pierwszą suczkę sprowadzono dopiero w latach osiemdziesiątych XX wieku, trudno przy tym nie wspomnieć o zasługach p. Jolanty Kaweckiej dla powojennej reaktywacji hodowli walijczyków. Obecnie mamy zaledwie cztery czynne hodowle walijskich springer spanieli: Adea, Sedda oraz Umbra Amabilis, które dopracowały się waliczyków na najwyższym, światowym poziomie oraz najmłodsza Ynys Afallon, która właśnie oczekuje na swoje pierwsze szczenięta. Wygląd Walijski springer spaniel jest psem średniej wielkości, masywnym, o typowej dla spanieli sylwetce wpisującej się w prostokąt. Ma silnie umięśniony tułów, głęboką klatkę piersiową, lekko zaokrągloną linię tyłu i nisko osadzony, poziomo noszony ogon. Głowa dość szeroka, z wyraźnym stopem. Walijczyk ma bardziej stożkowatą głowę, bardziej szpiczastą kufę niż springer spaniel angielski, oraz mniejsze i wyżej osadzone uszy. Oczy ciemno-orzechowe z dobrze przylegającą powieką. Zw. Świata 2012 i 2014, Zw Europy’ 2012, Interchampion, multi Champion MARIUSZ S. Umbra Amabili Wysokość w kłębie: psy 43-48 cm, suki 41-46 cm. Masa ciała: psy 16-18 kg, suki 14-16 kg. Charakter, usposobienie Springer spaniele walijskie to przede wszystkim psy myśliwskie, doskonale przystosowane do życia w swojej górzystej ojczyźnie. W miarę jak myślistwo przestawało być sposobem na życie a stało się sportem, coraz częściej zaczęto je hodować jako psy rodzinne. Nie zatraciły jednak swojego instynktu myśliwskiego, jeśli właściciel lubi polować, jego pies będzie doskonałym pomocnikiem, inteligentnym i zrównoważonym. Podstawą tej współpracy jest dobry kontakt i wzajemne porozumienie, bo tylko wtedy pies zgrywa się z przewodnikiem i bezbłędnie odgaduje czego od niego oczekuje. W niektórych krajach, na przykład w Anglii wyróżnia się linie hodowlane z których pochodzą psy typowo użytkowe, które raczej nie trafiają na wystawy i takie, które hodują psy typowo wystawowe. Nie oznacza to, że nie można jednego z drugim pogodzić. W przeciwieństwie do angielskich, hodowcy walijscy nigdy nie rozdzielali psów na linie użytkowe i wystawowe, dzięki czemu springer walijski do dziś pozostał psem wszechstronnym i równie dobrze czuje się na ringu wystawowym jak i na polowaniu. Dlatego też jego właściciel musi sobie zdawać sprawę z tego, że nawet w psie, który nigdy nie był na polowaniu może odezwać się instynkt myśliwski. Walijczyk, którego przodkowie potrafili zadusić lisa, może równie dobrze pogonić kota. Na spacerze w ulicznym ruchu pies powinien być zawsze na smyczy, bo nie tylko może pobiec za jakimś zwierzakiem, ale także przestraszyć się czegoś i nagle wyskoczyć na jezdnię. Springer spaniele walijskie nie mają skłonności do dominacji, ponieważ zawsze były pomocnikami myśliwego. Pies tej rasy potrzebuje dobrego, konsekwentnego przewodnika, który by ustalił jego miejsce w rodzinnej hierarchii i pokazał mu czego od niego oczekuje. Są to psy wierne, pełne dobrej woli, ale trzeba je odpowiednio wychować i wyszkolić. Mają bardzo wrażliwą psychikę, wymagają bliskości człowieka i łagodnego traktowania, powinny być doceniane i chwalone. Tylko wtedy mogą się w pełni rozwinąć. Odosobnienie, krzyk i nerwowa atmosfera mogą całkowicie zniszczyć ich psychikę. Springery walijskie i angielskie bardzo się różnią pod względem temperamentu i charakteru. Springer angielski to pies o niespożytej energii, bardzo zbliżony pod względem zachowania do cocker spaniela angielskiego. Jest niezwykle aktywny, cały czas w ruchu, trudno go zmęczyć, uwielbia ruch, aportować może całymi godzinami. Walijczyk bez problemu dostosowuje się do trybu życia swojego opiekuna, jest spokojny kiedy trzeba i aktywny kiedy trzeba. Każda forma spędzania czasu jest dla niego atrakcyjna: to może być jakiś sport, spacer, wykonywanie rozmaitych ćwiczeń, a także wylegiwanie się na kanapie, byle tylko w pobliżu swojego pana. Ale to co waljczyk lubi najbardziej, to oczywiście pływanie. Jest to rasa wyjątkowo silnie ukierunkowana na współpracę z człowiekiem. Wobec innych psów springery walijskie są przyjazne, zgodnie żyją ze swoimi pobratymcami, nie mają tendencji do rządzenia i rywalizacji. Szata Walijski springer spaniel ma dość gęstą, przylegającą, gładką, średniej długości szatę, podszytą krótkim zwartym podszerstkiem, dobrze chroniącą psa przed złymi warunkami atmosferycznymi. W przeciwieństwie do springera angielskiego, walijczyk ma znacznie krótszą sierść, szczególnie na uszach oraz mniej obfite frędzle. Wzorzec dopuszcza tylko jeden rodzaj umaszczenia: białe z lśniącym czerwonawym brązem, przy czym nos może być zarówno czarny jak i brązowy. PL Champion RIGHT ON THE MOMENT Umbra Amabilis / Adea Sierść springer spaniela walijskiego wymaga regularnej pielęgnacji, szczególnie w okresie linienia, a po każdym spacerze usunięcia z sierści wplątanych w nią gałązek i plewek. Konieczne jest również zabezpieczenie psa przed pchłami i kleszczami, przejrzenie sierści po powrocie ze spaceru i usunięcie ewentualnych kleszczy, które są niebezpieczne, bo mogą przenosić groźne choroby. Pies wystawowy musi być odpowiednio strzyżony i trymowany. Więcej na temat pielęgnacji sierści walijczyka i przygotowania jej do wystaw - kliknij tutaj Zdrowie Springer spaniel walijski należy do psów długowiecznych i zdrowych. Z chorób dziedzicznych, bardzo rzadko zdarzają się choroby oczu i jeszcze rzadziej dysplazja stawów biodrowych. Regularnej kontroli wymagają jego długie zwisające, słabo wentylowane uszy, w razie potrzeby trzeba je czyścić i usuwać sierść zarastającą kanał słuchowy. Po kąpieli lub spacerze w czasie deszczowej pogody, trzeba osuszyć wewnętrzną stronę małżowiny usznej miękką szmatką. Ich zaniedbanie może skutkować powstaniem stanu zapalnego o podłożu bakteryjnym lub grzybiczym. Dwa Interchampiony: MARIUSZ S. Umbra Amabilis oraz kilkunastoletni, w doskonałej formie, TARES z Dębowej Równiny Jeśli po buszowaniu w mokrych zaroślach pies wraca całkowicie przemoknięty, trzeba mu szybko osuszyć sierść, bo jest gruba, bardzo długo wysycha i pies może taka eskapadę odchorować. Idealnym wyjściem jest specjalny kombinezon, który pokazujemy przy opisie pielęgnacji. Springery są bardzo podatne na udar. Przy upalnej, słonecznej pogodzie pies powinien mieć ocienione miejsce do odpoczynku a na długi spacer wychodzić dopiero pod wieczór. Szczególną ostrożność trzeba zachować podczas podróży samochodem a już nigdy nie można go zostawić w samochodzie, nawet przy otwartych oknach. Springer spaniel ma wrażliwy żołądek, dlatego też powinien być karmiony regularnie, najlepiej dwa razy dziennie, by niepotrzebnie nie przeciążać żołądka. Żeby uniknąć błędów dietetycznych, wskazane jest karmienie dobrej jakości suchą karmą o wartości energetycznej dostosowanej do wieku i trybu życia. Jako regułę należy przyjąć karmienie psa po spacerze a nie przed wyjściem. Do kogo pasuje ten pies ? Springer walijski jest bardzo miłym psem, który z powodzeniem może pełnić rolę przyjaciela rodziny, choć oczywiście najbardziej wymarzonym dla niego właścicielem jest myśliwy. Może również doskonale żyć bez polowania, pod jednym wszakże warunkiem, że właściciel zapewni mu wystarczającą ilość ruchu. Odpowiednio wybiegany pies jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zamienia się w statecznego domownika. Trzeba sobie jednak zdawać sprawę z tego, że springerowi nie wystarczy dreptanie u boku właściciela, jest to pies, który koniecznie potrzebuje prawdziwego wybiegu i otwartej przestrzeni. Jak przystało na psa myśliwskiego, springer musi mieć urozmaicone zadania do wykonania, zmuszony do bezczynności, trzymany cały czas w mieszkaniu tyje, nudzi się i staje się uciążliwy. Doskonałym wyjściem są urozmaicone spacery połączone z szukaniem ukrytego przedmiotu, aportowaniem, lub bieganiem razem z właścicielem. Możliwości jest dużo, niektóre z nich opisujemy w zakładce Spacer nie musi być nudny. Osoby, które nie mogą zapewnić psu możliwości swobodnego wybiegania się przynajmniej raz dziennie, powinny zrezygnować z jego posiadania. Najlepszym dla niego miejscem jest dom za miastem z dużym, dobrze ogrodzonym ogrodem. Springer spaniel przywiązuje się do całej rodziny, ale zwykle ustala sobie swoją własną hierarchię. Jest bardzo inteligentny, bezbłędnie rozszyfrowuje na co może sobie pozwolić, kogo musi słuchać, a z kim może podyskutować. Springery są doskonałymi towarzyszami dla dzieci, są w stosunku do nich wyrozumiałe, łagodne, całkowicie pozbawione agresji, a szaleństwa z dziećmi pozwalają im wyładować nadmiar energii. Potrafią się bawić nie robiąc im krzywdy, Problemem może być lęk psa przed samotnością, dlatego najlepszym miejscem dla springera jest rodzina wielopokoleniowa, w której zawsze ktoś zostaje w domu. Nie można go zostawić na dłużej samego, bo może wpaść w panikę i z rozpaczy zdemolować i zabrudzić całe mieszkanie. Z reguły dobrym wyjściem jest drugi pies, ale w tym przypadku nie zawsze to pomaga, bo obydwa są bezgranicznie przywiązane do właścicieli i mogą razem rozpaczać, że zostały bez swojej rodziny. PL Champion, Zw Klubu Pelydryn’s IZADORA BORN IN SWEDEN Springer nie sprawdza się jako stróż, a już zupełnie nie jako obrońca, nie można tego od niego oczekiwać, bo to nie leży w jego naturze. Radośnie wita wszystkich gości i jest przyjaźnie nastawiony do całego świata. Jeśli ktoś miał kiedykolwiek psa agresywnego, którego trzeba było zamykać, gdy pod drzwiami pojawiali się goście z pewnością bardzo to doceni. Nie jest to więc pies dla każdego, ale wymarzony i bardzo niekłopotliwy towarzysz dla każdego kto potrafi mu stworzyć odpowiednie warunki do życia. W sumie niewiele – możliwość wybiegania się i bliskość swojego pana. W zamian daje swojej rodzinie nieporównanie więcej. Zalety i wady + doskonały pies myśliwski + bardzo miły pies rodzinny + inteligentny, chętny do nauki + przyjacielski wobec dzieci + mało szczeka - wymaga konsekwentnego prowadzenia - potrzebuje dużo ruchu - nie znosi samotności - znudzony może być uciążliwy - bardzo podatny na udar cieplny Ciekawostki Poszukiwanie trufli Wydawało się, że poszukiwanie trufli zastrzeżone jest dla włoskich lagotto romagnolo. W miejscowości Roddi, położonej na północy Włoch, funkcjonuje nawet szkoła dla adeptów tej trudnej sztuki - Universita dei Cani Tartuffo. Wyszkolenie psa trwa od dwóch do czterech lat i trzeba wiedzieć, że nie każdy pies się do takiego szkolenia nadaje. Okazuje się, że pochodzący z polskiej hodowli Adea, mieszkający na Łotwie springer spaniel walijski BABY SOFT, pozazdrościł im sukcesów i stał się wyjątkowo uzdolnionym poszukiwaczem tych cennych grzybów. Opiekun niepełnosprawnych Inny springer walijski pomaga w codziennych czynnościach osobie niepełnosprawnej. Zobaczcie sami, filmik jest dość długi, ale obejrzyjcie go do końca, naprawdę warto. kliknij tutaj Pies ratownik Springer walijski SZOT Sedda w wieku 11 tygodni rozpoczął szkolenie w Stowarzyszeniu Cywilnych Zespołów Ratowniczych z Psami STORAT. W wieku 11 miesięcy, prowadzony przez przewodniczkę Barbarę Maciejewską, zdał egzamin PT I (Pies towarzysz) z oceną bardzo dobrą. W 2014 roku zdał egzamin RH FL-A (ratowniczy terenowy klasy A według regulaminu IRO) uzyskując 274/300 punktów oraz egzamin PSP poszukiwawczy terenowy klasy „1” i uzyskał licencję Państwowej Straży Pożarnej oraz stowarzyszenia STORAT do udziału w akcjach poszukiwawczych. Sprawdził się już w trzech akcjach. A żeby ktoś nie powiedział że pies użytkowy nie może być piękny, brał udział w wystawach kynologicznych i zdobył tytuły: Młodzieżowego Championa Polski (2013) i Championa Polski (2014). W sobotę, 22 marca 2014r. po kilkutygodniowych intensywnych opadach, w pobliżu miasta Oso w stanie Waszyngton USA nastąpiło osunięcie ziemi. Kilkadziesiąt osób zginęło a około 100 domów zostało uszkodzonych. Na zdjęciu Dave Mullins ze swoim walijskim springerem Amberem w poszukiwaniu ocalałych ludzi. Jak znaleźć dobrą hodowlę ? Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny. Wzorzec rasy FCI Wzorzec FCI standard nr 126 / Wersja polska: kwiecień 2011 SPRINGER SPANIEL WALIJSKI Welsh springer spaniel Pochodzenie: Wielka Brytania. Data publikacji obowiązującego standardu: Użytkowość: Płochacz. Klasyfikacja Grupa 8 Aportery, płochacze, psy dowodne. Sekcja 2 Płochacze. Obowiązują próby OGÓLNE: Symetryczny, zwarty, nie wysokonożny, o budowie wyraźnie wskazującej na wytrzymałość i zdolność do ciężkiej pracy. Ruch szybki, wydajny i zdecydowany. ZACHOWANIE/TEMPERAMENT: Stara, wyraźnie odróżniająca się od innych rasa o czystym pochodzeniu. Pies wesoły, bardzo aktywny i zdecydowany, łagodny, bez śladu agresji czy nerwowości. GŁOWA:Mózgoczaszka: Czaszka: Odpowiedniej długości, lekko wysklepiona i dobrze wyrzeźbiona pod oczami. Stop: Nos : Barwy mięsa lub ciemniejszy, nozdrza dobrze rozwinięte. Kufa : Średniej długości, prosta, dość kanciasta. Uzębienie: Szczęki mocne, kompletny i regularny zgryz nożycowy. Oczy : Orzechowe lub ciemne, średniej wielkości, ani wypukłe, ani zapadnięte, nie ukazują trzeciej powieki. Uszy: Osadzone umiarkowanie nisko, wiszące płasko przy policzkach. Stosunkowo małe, stopniowo zwężające się ku końcom, kształtem przypominające liść winorośli. SZYJA: Długa, dobrze umięśniona, sucha, płynnie przechodząca w łopatki. TUŁÓW: Niedługi, mocny dobrze umięśniony; długość tułowia powinna być proporcjonalna do wysokości nóg. Lędźwie: Umięśnione i lekko wysklepione, dobrze związane. Klatka piersiowa: Głęboka, o dobrze wysklepionych żebrach. OGON: Kiedyś zwyczajowo cięty. Osadzony nisko i głęboko, nigdy nie noszony powyżej grzbietu, w akcji ruchliwy. Niecięty: Z piórem, w harmonii z sylwetką psa. KOŃCZYNY:Kończyny przednie: średniej długości, proste o mocym kośćcu. Przednie łapy: okrągłe, o mocnych opuszkach, zwarte, kocie, nie duże ani nie tylnie: Mocne, dobrze umięśnione i rozbudowane, szeroko rozstawione, z mocnym kośćcem. Kolano : Umiarkowanie kątowane, nie wykręcone na wewnątrz ani do wewnątrz. Podudzie : Dobrze wykształcone. Staw skokowy: Niski. Łapy: Okrągłe, o mocnych opuszkach, zwarte, kocie, nie duże ani nie płaskie CHODY: Płynne, swobodne i przestrzenne, z dobrym napędem kończyn tylnych. SZATA SIERŚĆ: Prosta, przylegająca, jedwabista i gęsta, nigdy twarda ani falista. Sierść lokowata wysoce niepożądana. Na przednich nogach i na tylnych powyżej stawu skokowego niewielkie pióra, tak samo na uszach i ogonie. MAŚĆ: Wyłącznie biała z intensywnie czerwonymi łatami. WIELKOŚĆ I WAGA: Przybliżona wysokość w kłębie: pies 48 cm. suka 46 cm . WADY: Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie, dobre samopoczucie psa, i zdolność wykonywania tradycyjnej pracy WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: • Agresja lub wyraźna lękliwość • Psy wykazujące wyraźne wady fizyczne i/lub zaburzenia charakteru powinny być dyskwalifikowane. Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra w pełni wyczuwalne w mosznie. Źródło:
Szkocki Zwisłouchy. Najbardziej charakterystyczną cechą Szkockiego Zwisłouchego są jego uszy- małe, lekko zawinięte, załamane ku przodowi. Końcówki zaokrąglone. Koty te są średniej wielkości o mocnej, zwartej sylwetce. Głowa okrągła, z widocznie zarysowanymi poduszeczkami wąsów osadzona na krótkiej szyi.
Irlandzkie rasy psów, których jest dziewięć, to rasy absolutnie wyjątkowe, które warto bliżej poznać. Pochodzące z Irlandii setery, charty, spaniele i teriery doceniane są w wielu miejscach na świecie za swój niesamowity charakter i użytkowość, choć w Polsce nie należą one jeszcze do najpopularniejszych. Co należy o nich wiedzieć? Kto jest dobrym kandydatem na opiekuna irlandzkiego czworonoga?Przez aktualizacja dnia 18:58 Irlandzkie czworonogi Irlandzkie rasy psów nie są jeszcze bardzo popularne w Polsce, ale są piękne i cechują się niezwykłym charakterem, dlatego warto poznać bliżej kilka z nich. Choć Irandia jest nazywana Zieloną Wyspą - spokojnie – Irlandczycy nie mają zielonych psów! Wilczarz irlandzki Mimo swoich słusznych rozmiarów, wilczarz irlandzki to spokojny i łagdony pies©Shutterstock Wilczarz irlandzki, zwany też chartem irlandzkim, to słusznych rozmiarów czworonóg, który osiąga nawet do 80 cm w kłębie (suki są mniejsze od psów) i waży 40-55 kg. To bardzo stara rasa, której przodkowie żyli na obszarze Irlandii jeszcze przed naszą erą – potwierdzają to wykopaliska archeologiczne. Wilczarze irlandzkie są dumnymi psami o smukłej sylwetce. Dopuszczalne są różne kolory ich umaszczenia (poza zielonym;)), włos jest szorstki w dotyku i sztywny. Ten potężny pies – choć robi niemałe wrażenie – tak naprawdę jest bardzo spokojnym, zrównoważonym, łagodnym i bardzo rodzinnym czworonogiem. W ramach ciekawostki warto dodać, że piękna figura charta irlandzkiego znajduje się w katedrze Świętego Patryka w Dublinie! Irlandzki spaniel dowodny Jak sama nazwa wskazuje, irlandzki spaniel dowodny uwielbia pływać. ©Shutterstock Jak sama nazwa to sugeruje, pies tej rasy kocha wodę i świetnie sobie w niej radzi. Jego sierść jest naturalnie natłuszczona, przez co wykazuje właściwości wodoodporne. Ma wyjątkowo interesujący, purpurowo-brązowy kolor (zgodnie z wzorcem „wątrobiana z czerwonawym odcieniem”). Twórca rasy nie zdradził nikomu, jakie jest jej pochodzenie, jedna z hipotez głosi natomiast, że irlandzki spaniel dowodny mógł powstać z krzyżówki pudla bądź portugalskiego psa dowodnego ze spanielem irlandzkim. Inne teorie mówią, że rasa mogła powstać bez udziału ras „z zewnątrz”. Tak czy inaczej irlandzki spaniel dowodny jest psem dużym (wysokość w kłębie do 60 cm, waga do 30 kg), niezwykle inteligentnym i wytrzymałym. Psy tej rasy bardzo przywiązują się do swoich opiekunów, natomiast w stosunku do obcych zwyczajowo zachowują rezerwę. Seter irlandzki Choć obecnie rasa ta kojarzona jest z charakterystyczną czerwoną szatą, dawniej występowały setery irlandzkie o różnym umaszczeniu, również całkowicie białe i biało-czarne.©Shutterstock Seter irlandzki należy do grupy wyżłów. Jest wysokim (do 70 cm w kłębie) i smukłym (waga do 35 kg) psem. Pierwotnie stworzony jako pies myśliwski, obecnie pełni też rolę czworonoga rodzinnego. Jest bardzo inteligentny i energiczny, dlatego wymaga aktywnego i konsekwentnego przewodnika. Mocno przywiązuje się do opiekuna i jest w stosunku do niego bardzo lojalny. Seter irlandzki wywodzi się prawdopodobnie ze skrzyżowania irlandzkiego spaniela wodnego (opisanego powyżej) z pointerierem, seterem angielskim i springer spanielem. Choć obecnie rasa ta kojarzona jest z charakterystyczną czerwoną szatą (i tylko ta jest dopuszczalna wedle wzorca), dawniej występowały również setery irlandzkie o różnym umaszczeniu, nawet całkowicie białe i biało-czarne. Pozostałe irlandzkie rasy to: kerry beagle - rasa ta nie jest oficjalnie uznana przez FCI, choć ma bardzo stary rodowód, bo stworzono ją w XVI wieku. Od samego początku istnienia wykorzystywana jest do polowań, głównie na drobną zwierzynę oraz ptactwo. Kerry beagle to pies chętny do współpracy z człowiekiem, przyjaźnie nastawiony i energiczny. Przedstawiciel tej rasy cechuje się średnimi rozmiarami. Osiąga wagę od 20 do 27 kg i mierzy przeciętnie od 56 do 66 cm w kłębie; kerry blue terrier - pomimo tego, że jest to bardzo stara rasa, pierwsze wzmianki na jej temat pojawiają się dopiero w połowie XIX wieku. Są to wszechstronne psy, które wykorzystywane były zarówno jako szczurołapy i stróże. Ponadto powolano z nimi na wydry. Obecnie w kraju swego pochodzenia pełnią rolę psów policyjnych oraz psich terapeutów. Są to psy średnie, ważące około 15-18 kg i mierzące około 45-48 cm. Warto wiedzieć, że szczeniaki rodzą się z czarną szatą, która dopiero później nabiera typowego dla rasy niebiesko-szarego koloru; seter irlandzki czerwono-biały - jest bliskim kuzynem setera irlandzkiego, ale jest od niego nieco mniejszy i cechuje się mocniejszą budową. Nie jest on tak popularny poza Irlandią jak seter irlandzki charakteryzujący się piękną mahoniową sierścią. FCI uznało setera czerwono-białego jako odrębną rasę dopiero w roku 1989; terier irlandzki - jest zwinnym i żywiołowym psem myśliwskim. Choć w stosunku do ludzi pozostaje czworonogiem bardzo przyjaznym, nie można powiedzieć, że ma bardzo łagodne usposobienie, bowiem może wdawać się w bójki z innymi psami. Jest to pies średniej wielkości ważący około 11-13 kg (suki są mniejsze i lżejsze). Jego umaszczenie może przybierać różne odcienie czerwieni. Kufa teriera irlandzkiego ozdobiona jest charakterystyczną brodą; irish glen of imaal terrier - jest to najmłodsza rasa terierów irlandzkich uznana przez FCI. Ten wytrzymały i bardzo wesoły pies pierwotnie był wykorzystywany do polowania na borsuki i lisy. To czworonóg niezwykle odważny, pomimo swoich niewielkich rozmiarów, więc może pełnić rolę stróża. Rasa cechuje się dużą inteligencją i chęcią do zabawy, co warto wykorzystać podczas szkolenia; irish soft coated wheaten terrier (terrier pszeniczny) to czuły, wesoły i bystry pies, który nie znosi samotności i uwielbia pieszczoty. Jest nieco mniej uparty w porównaniu z innymi terierami. Jak widać na powyższych przykładach, irlandzkie rasy psów są wspaniałymi czworonogami, które mogą stać się doskonałymi towarzyszami codzienności. Wymają jednak opiekunów aktywnych, kreatywnych, konsekwentnych i jednocześnie łagodnych. Wówczas można z nimi stworzyć najlepszy możliwy duet!
. y5wi7lr754.pages.dev/898y5wi7lr754.pages.dev/983y5wi7lr754.pages.dev/185y5wi7lr754.pages.dev/190y5wi7lr754.pages.dev/557y5wi7lr754.pages.dev/440y5wi7lr754.pages.dev/342y5wi7lr754.pages.dev/282y5wi7lr754.pages.dev/969y5wi7lr754.pages.dev/976y5wi7lr754.pages.dev/40y5wi7lr754.pages.dev/133y5wi7lr754.pages.dev/227y5wi7lr754.pages.dev/210y5wi7lr754.pages.dev/18
szkocki irlandzki lub walijski rasa psa
