Czas trwania rehabilitacji. Czas trwania rehabilitacji po endoprotezie kolana może się różnić w zależności od wielu czynników. Przeważnie proces rehabilitacji trwa od 6 do 12 miesięcy, ale niektórzy pacjenci mogą potrzebować dłuższego okresu czasu, aby powrócić do pełnej sprawności. Wczesne etapy rehabilitacji skupiają się

O tym sposobie powiększania piersi było głośno kilka lat temu. Miał być w pełni bezpieczny, ale już dziś wiemy, że tak nie było. Wiele kobiet z tego powodu przeżyło koszmar. spis treści 1. Moda na aquafilling bodyline 2. Sprawdź lekarza przed zabiegiem 1. Moda na aquafilling bodyline Coraz więcej kobiet decyduje się na operację plastyczną powiększenia piersi. Kierują nimi różne powody, a skoro mają do tego prawo, to nikt nie powinien ich oceniać. Problem w tym, że czasami tego typu zabiegi kończą się koszmarnymi skutkami ubocznymi. Dlatego klientki klinik chirurgicznych często szukają najbardziej bezpiecznych metod. Zobacz film: "Dziecko z bujną czuprynką" Cztery lata temu na rynku głośno było o preparacie aquafilling bodyline. Nawet niektóre portale medyczne go polecały, jako sposób na "bezpieczne i trwałe powiększenie piersi". Dziś wiele kobiet, które wówczas zaufały, żałuje swojej decyzji. Obecnie ten preparat jest zakazany w Polsce. U pacjentek zaczęły występować skutki uboczne. Czasami bardzo poważne, które prowadziły do amputacji gruczołu piersiowego. Jedną z ofiar jest Anna Skura. Blogerka ma za sobą zabieg usunięcia pozostałości po aquafilling bodyline i ku przestrodze pokazała, jak wygląda jej biust. W portalu głos zabrał specjalista dr Tadeusz Witwicki. Rzeczowo tłumaczy, dlaczego preparat, który składał się w 98 proc. z wody, nagle zaczął wywoływać tak poważne skutki uboczne. - Było też 2 proc. poliamidu, który w połączeniu z wodą tworzył żel. I ten żel, niestety, po kilku latach się upłynniał i zaczynał przemieszczać w organizmie, niszcząc tkanki - spływał np. z piersi do talerza biodrowego czy do barku, z pośladka (bo stosowany był też do modelowania tej części ciała) do kolana, po drodze siejąc zniszczenie - tłumaczy ekspert. Doktor dodał, co sprawiło, że taki zabieg cieszył się dużą popularnością. Nie przeprowadzano go pod narkozą, a w dodatku błyskawicznie dawał widoczne efekty. Wystarczył kwadrans, a piersi zmieniały się nie do poznania. Nie było także ryzyka zachorowania na sepsę. W tej chwili wiadomo, że w Polsce mamy około 50 pacjentek poważnie poszkodowanych. Ich sytuacja jest o tyle dobra, że leczą powikłania w pełni na koszt NFZ. Powiększenie piersi preparatem aquafilling. Dlaczego jest niebezpieczne? (Getty) 2. Sprawdź lekarza przed zabiegiem Witwicki zwrócił uwagę na jeszcze jeden fakt. Producent bowiem szkolił wszystkich chętnych lekarzy, a zajęcia prowadził anestezjolog. W efekcie potem kobiety trafiały do chirurgów, którzy nie mieli wystarczającej wiedzy, jak stosować ten preparat. Dlatego przed operacją plastyczną warto zastosować się do poniższej rady. - Można rozejrzeć się po ścianach gabinetu - może wisieć tam certyfikat potwierdzający ukończenie specjalizacji z chirurgii plastycznej czy innej dziedziny medycyny lub ewentualnie dyplom uznanej szkoły medycyny estetycznej. Ale chyba najłatwiej dzisiaj zweryfikować lekarza online, a dokładnie w rejestrze Naczelnej Izby Lekarskiej. Wystarczy wpisać imię i nazwisko lekarza i od razu wiemy czy i jakie ma kompetencje w danej dziedzinie, jakie ukończył specjalizacje - mówi doktor Witwicki. Preparat aquafilling bodyline został całkowicie wycofany z użytku, a jego producent zniknął z rynku. Dzięki temu poszkodowanych nie będzie przybywać. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy

To niewątpliwie najstarsza metoda leczenia przewlekłej choroby żylnej. Zabieg operacyjny najczęściej przeprowadza się w znieczuleniu przewodowym bądź w ogólnym, jednak istnieje możliwość zastosowania znieczulenia miejscowego. To jedyny zabieg, w którym nie ma ograniczeń co do wielkości żył, jakie można usunąć. Klasyczny zabieg operacyjny polega na usunięciu niewydolnej żyły odpiszczelowej lub odstrzałkowej, a następnie żylaków, oraz zlokalizowaniu perforatorów i przerwaniu ich ciągłości. Technika operacyjna usuwania niewydolnych dużych pni żylnych została po raz pierwszy zastosowana w 1905 r. przez Williama Wayne’a Babcocka i stosuje się ja nadal. Przebieg zabiegu Na początku zabiegu wykonuje się nacięcie w pachwinie, gdzie żyła odpiszczelowa uchodzi (wpada) do żył głębokich. Naczynie się przecina i podwiązuje koniec od strony żył głębokich. Następnie wykonuje się drugie nacięcie skóry ponad żyłą (w zależności od rozległości zmian: albo w okolicy kolana, albo w okolicy kostki). Do żyły wprowadza się długą metalową sondę i za jej pomocą wyciąga się żyłę (czynność tę określa się mianem strippingu). Żylaki w metodzie klasycznej usuwa się z drobnych nacięć skóry z użyciem specjalnych haczyków i szczypczyków. Rany po zabiegu zszywa się lub zamyka za pomocą plastrów (stripów). Po zabiegu na kończynę zakłada się opatrunek uciskowy (pończocha). Pacjent jest wypisywany ze szpitala w dniu zabiegu lub w dniu następnym. Postępowanie po zabiegu Zazwyczaj zaleca się utrzymanie opatrunku przez tydzień po zabiegu, do momentu usunięcia szwów. W tym czasie chory może się normalnie poruszać, jednak powinien unikać długotrwałego siedzenia z opuszczonymi nogami bądź stania. Następnie pacjent zgłasza się na kontrolę, w czasie której usuwa się szwy skórne i zmienia opatrunek. Zaleca się noszenie opaski elastycznej bądź pończochy nawet przez kilka miesięcy po zabiegu. Sprzyja to prawidłowemu gojeniu, wchłanianiu się krwiaków i do pewnego stopnia chroni przed nawrotami choroby. Pełną sprawność chorzy uzyskują zazwyczaj po okresie 2–4 tygodni - taki jest też czas zalecanego pobytu na zwolnieniu lekarskim. Skuteczność operacyjnego leczenia żylaków Metoda chirurgiczna jest skuteczna, jednak dość inwazyjna. W miejscu usuniętej metodą strippingu żyły często powstaje krwiak. Z uwagi na liczne rany istnieje ryzyko infekcji, szczególnie groźne w przypadku rany w pachwinie. Mechaniczne usuwanie naczyń wiąże się z możliwością uszkodzenia gałęzi nerwów skórnych, co prowadzi do przejściowych lub stałych zaburzeń czucia na pewnych obszarach kończyny. W miejscach nacięć skóry pozostają niewielkie blizny. Nie można też zapomnieć o potencjalnych powikłaniach znieczulenia. Do rzadkich, ale poważnych, powikłań należy zakrzepica żył głębokich oraz wtórna zatorowość płucna. Niestety, jak wspomniano, metoda chirurgiczna nie daje 100% zabezpieczenia przed nawrotem choroby w przyszłości. Mamy bowiem do czynienia z postępem samej choroby: degeneracji może ulec inne naczynie, a w jego dorzeczu powstaną nowe żylaki, nieobecne podczas operacji. Co zaskakujące, organizm posiada również zdolność odtworzenia żylaków w miejscu poprzednio usuniętych naczyń. Takie nawrotowe żylaki są bardzo trudne do leczenia, a każda kolejna operacja niesie ze sobą większe ryzyko powikłań. Na szczęście nawrotowe żylaki można zazwyczaj z powodzeniem leczyć mniej inwazyjnymi metodami, szczególnie jeśli leczenie rozpocznie się na wczesnym etapie. Przeciwwskazania do operacji Przeciwwskazaniami do operacji klasycznej są ciężkie stany chorobowe, podeszły wiek, według wielu chirurgów nie powinno się operować chorego bezpośrednio po przebytej zakrzepicy żylaków, a także z czynnym owrzodzeniem na kończynie. Do niedawna przeciwwskazaniem do operacji była niewydolność żył układu głębokiego (np. na skutek przebytej zakrzepicy), jednak ta teoria uległa ostatnio zmianie. Badania wykazały, że usunięcie uszkodzonych żył powierzchownych, przy zachowanych drożnych żyłach głębokich może znacząco poprawić przepływ żylny w kończynie (z 2 chorób zostaje jedna). Pewną modyfikacją metody operacyjnej jest tzw. miniflebektomia - procedura wykonywana najczęściej w znieczuleniu miejscowym. Za jej pomocą usuwa się drobne żyłki i żylaki z bardzo niewielkich nacięć lub wręcz nakłuć skóry. Jest to metoda alternatywna do zabiegu skleroterapii, pozwalająca uzyskać efekt szybciej i bez ryzyka powstania przebarwień. Istotny dla wielu chorych jest fakt, że klasyczna metoda operacji żylaków jako jedyna jest refundowana przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Wszystkie inne metody leczenia są niestety pełnopłatne.

Padać na kolana czy nie? Porady ortopedy nie tylko na Walentynki! Święto Zakochanych to popularny okres zaręczyn, podczas których tradycyjnie pada się na kolana przed wybranką. Jak klękać, żeby nie nabawić się urazu? – podpowiada ortopeda. Gwałtowne padanie na kolana jest niebezpieczne i może doprowadzić nawet do złamania rzepki – ostrzega lek. Karolina Stępień, specjalista ortopedii i traumatologii narządu ruchu z kliniki Carolina Medical Center. – Niekiedy konsekwencje takiego urazu – upadku na kolana na twardą powierzchnię czy uderzenie w tę okolicę – nie wiążą się z konsekwencjami bezpośrednio po zdarzeniu, oprócz miejscowego obrzęku i siniaka. W niektórych przypadkach energia uderzenia kumuluje się w chrząstce wewnątrz kolana i silny stres mechaniczny w tej delikatnej strukturze może objawić się jej odwarstwieniem dopiero po latach od urazu. Jak klękać (nie tylko przed wybranką)? Klękanie nie jest fizjologiczną pozycją: jeśli będzie długotrwałe, wówczas okolice kolan mogą zostać przeciążone. Zwykle krótkotrwałe przeciążenia, jak dzień pracy w ogródku czy zmywanie podłóg, nie wiążą się z groźnymi konsekwencjami. Niemniej, jeśli klękamy – lepiej to czynić na oba kolana, by ciężar ciała rozłożył się równomiernie. Unikamy wówczas niekorzystnej pozycji bioder czy kręgosłupa. Do przeciążenia kolan może dojść w wyniku długotrwałego klęczenia np. podczas uroczystości. Klękanie nie jest wskazane dla osób, które przeszły zabiegi bezpośrednio w przedniej części kolana np. w obrębie guzowatości kości piszczelowej. Przeszkody zwykle nie stanowi przebyta protezoplastyka kolana. Jeśli wykonujemy na klęczkach pracę, której na co dzień nie praktykujemy, warto chronić kolana, podkładając amortyzator (podkładkę) – mówi lek. Karolina Stępień. Niekiedy konsultujemy pacjentów, którzy podejmują się jednorazowej, długotrwałej aktywności na kolanach, np. pielenia w ogródku czy naprawy w domu, która prowadzi do ucisku i zapalenia w okolicy tkanki podskórnej i ciała Hoffy: to swego rodzaju „poduszeczka” tłuszczowa mieszcząca się z przodu kolana Jeśli klękamy, to najlepiej utrzymywać kąt prosty zgięcia kolana. Przewlekłe głębokie zgięcie (i np. podparcie pośladków na stopach) nie jest pozycją dobrą dla kolan. W tym ustawieniu zbyt mocno uciskane są tylne rogi łąkotek bocznej i przyśrodkowej, co może wywoływać przewlekłe uszkodzenia i przeciążenia tych struktur. Ekspertka dodaje, że to problem odnotowywany w literaturze naukowej w kontekście kultur azjatyckich, gdzie uszkodzeń tych jest zdecydowanie więcej, ponieważ ludzie dużo czasu spędzają w tej pozycji. Kolano u ortopedy Gdy pacjenci pojawiają się w gabinecie ortopedy zgłaszając problemy z kolanami, najczęściej skarżą się na ból. JJest wiele rodzajów dolegliwości bólowych kolana: pacjenci mówią, że boli albo z przodu, albo po wewnętrznej stronie, niekiedy z boku. Niektórzy pacjenci jako ból rozumieją to, że odczuwają „wypełnienie” w kolanie, ból pojawia się np. tylko po aktywności, a nie występuje w spoczynku. Niektórych pacjentów kolana bolą np. tylko przy chodzeniu po schodach lub klękaniu – mówi lek. Karolina Stępień. Bólowi mogą towarzyszyć inne symptomy, określane przez pacjentów „chrupaniem”, „przeskakiwaniem” w stawie, „strzelaniem” w kolanie. Niekiedy pojawia się ograniczenie zakresu ruchomości lub uczucie, że „coś się w kolanie blokuje”. Zdarzają się też obrzęki kolan o różnym nasileniu. Przyczyny bólu kolana Ból z przodu kolana – często przy zginaniu, klękaniu – najczęściej występuje w wyniku problemów stawu rzepkowo-udowego – zarówno funkcjonalnych, gdy tor ruchu rzepki jest z jakiegoś powodu zaburzony, jak i mechanicznych, gdy dochodzi do uszkodzenia powierzchni chrzęstnych w tej okolicy w rozwoju choroby zwyrodnieniowej (chondromalacji). Ból może być efektem niekorzystnej budowy anatomicznej stawu rzepkowo–udowego, przebytych zwichnięć rzepki, jej przewlekłej niestabilności i wcześniejszych urazów tej okolicy. Problemem w tej okolicy bywa przerośnięty fałd błony maziowej, który umiejscawia się z przodu kolana i wklinowuje się, przeszkadzając w normalnej aktywności. Zdarza się też zwyrodnienie przyczepów ścięgna mięśnia czworogłowego do rzepki lub więzadła rzepki (tzw. „kolano skoczka”), co pacjenci odbierają jako ból z przodu kolana. Z kolei u dzieci i młodzieży między 10 a 14 rokiem życia, szczególnie u aktywnych chłopców, występuje choroba Osgood–Schlattera, polegająca na miejscowym zaburzeniu przekształcania się chrząstki wzrostowej w okolicy guzowatości kości piszczelowej. Ten problem po zakończeniu dojrzewania znika. Czasem pacjenci skarżą się na „wodę w kolanie”. W rzeczywistości jest to wysięk lub krwiak, który z punktu widzenia ortopedy jest niepokojącym objawem. Świadczy o tym, że doszło do ostrego uszkodzenia w kolanie: przerwania struktur wewnątrz kolana czy złamania śródstawowego, jeśli pojawia się po urazie, albo jest objawem postępującej choroby zwyrodnieniowej, jeśli pojawia się bez uchwytnej przyczyny. Ból kolana? Odwiedźmy specjalistę! Jeśli w ciągu dwóch dni od upadku nie doświadczymy niepokojących objawów lub są nieznaczne, ale samoistnie ustępują w krótkim, kilkudniowym czasie – nie ma powodów do obaw. Są jednak symptomy, które wskazują na konieczność natychmiastowej wizyty u lekarza. Każdy ból kolana wymaga konsultacji specjalisty, nie można lekceważyć dolegliwości – mówi lek. Karolina Stepień, ortopeda Carolina Medical Center. Być może doktor uzna to za coś niegroźnego i problem zostanie szybko rozwiązany, niekiedy może wyciszy się samoistnie. Jednak większość dolegliwości wymaga jakiejś interwencji. Im wcześniej pacjent trafi do specjalisty, tym lepiej – wówczas daje sobie szansę na zastosowanie mniej inwazyjnej metody leczenia. Pliki do pobrania:

^{Gdy choroba wciąż postępuje, nie pomaga już rehabilitacja czy leki - jedynym wyjściem jest wówczas operacja stawu kolanowego. Jest wiele metod operacyjnych. Gdy uszkodzenie kolana jest niewielkie, przeprowadza się operacje małoinwazyjne, których celem jest oczyszczenie stawu ze zniszczonych fragmentów.} Zdrowe zakupy Operacja wszczepienia endoprotezy stawu kolanowego (inaczej artroplastyka, aloplastyka, endoprotezoplastyka) słusznie uważana jest za istny cud współczesnej medycyny. Podobnie jak zabieg wymiany stawu biodrowego, operacja ta stanowi ostateczne wyjście dla osób, u których ból i ograniczony zakres ruchów uniemożliwiają normalne funkcjonowanie. Według badań zaprezentowanych w 2006 r. podczas Amerykańskiej Akademii Chirurgii Ortopedycznej artroplastyka kolana stała się tak powszechna i popularna, że w ciągu najbliższych 20 lat liczba wykonywanych rocznie operacji ma wzrosnąć o 673%. Co zamiast operacji Zmodyfikuj dietę i sprawdź, czy masz jakieś niewykryte alergie bądź nietolerancje pokarmowe. Obecnie poznajemy coraz więcej powiązań między kondycją jelit a stanem zapalnym w obrębie stawów. Rozważ terapię komórkami macierzystymi. Ta coraz popularniejsza metoda polega na wyodrębnieniu komórek macierzystych pacjenta i hodowaniu ich w laboratorium, aż będą gotowe do wstrzyknięcia ich do uszkodzonego kolana. Doktor Chris Centeno z przodującej w tej dziedzinie Centeno Schultz Clinic radzi, by decydować się na terapię wykorzystującą mezenchymalne komórki macierzyste, które uważa się za najlepsze, gdyż już wcześniej są one nastawione na przemianę w kości, mięśnie, ścięgna czy więzadła. Ponadto komórki takie łatwo pobiera się ze szpiku kostnego, a na dodatek potrafią bardzo szybko się rozmnażać, co czyni je idealnym narzędziem do naprawy owych tkanek. Istnieją też przesłanki wskazujące na to, że mezenchymalne komórki macierzyste chronią przed uszkodzeniami tkanek wynikłymi z toczącego się stanu zapalnego oraz są w stanie modulować odpowiedź immunologiczną organizmu10. Nie lekceważ glukozaminy i chondroityny. Glukozamina, podstawowy materiał budulcowy proteoglikanów, zbudowana jest z dużych cząsteczek obecnych w tkance chrzęstnej, które sprawiają, że jest ona elastyczna. Poprzez zatrzymywanie wody w macierzy tkanki łącznej glukozamina podtrzymuje nawilżenie stawu oraz jego giętkość. Z kolei chondroityna pomaga utrzymać płynność stawu oraz spowalnia jego zużycie, wspierając jednocześnie regenerację. Jak wykazał przegląd 54 prób na niemal 16 500 pacjentach, glukozamina i chondroityna - zarówno podawane razem, jak i osobno - zauważalnie poprawiły funkcjonalność stawu oraz znacząco rozszerzyły szparę stawową kolana, zwężoną uprzednio przez chorobę zwyrodnieniową11. Chondroityna może również redukować utratę tkanki chrzęstnej12. Wypróbuj akupunkturę jako terapię bólu. Gdy duńscy lekarze przyjrzeli się pacjentom regularnie stosującym akupunkturę, którzy mieli przejść operację ze względu na zaawansowaną chorobę zwyrodnieniową stawów, okazało się, że w większości przypadków terapia ta powtarzana raz w miesiącu zmniejszała ból nawet o 80% oraz znacząco zwiększała zakres ruchu stawu kolanowego13. Efekt ten jeszcze się wzmacnia, gdy akupunkturę łączy się z jadem pszczelim aplikowanym bezpośrednio na miejsce wkłucia igły: 4 tygodnie takiej terapii u pacjentów ze zwyrodnieniem stawu kolanowego dały lepsze rezultaty w łagodzeniu bólu niż tradycyjna akupunktura14. Przyjmuj suplementy kolagenu oraz MSM. W toku badań laboratoryjnych okazało się, że kolagen hydrolizowany przyspiesza syntezę kolagenu w tkance chrzęstnej15, natomiast trwające 12 tygodni badanie na pacjentach z chorobą zwyrodnieniową stawów wykazało, iż 3 g metylosiarczanu metanu (MSM) 2 razy dziennie pomaga zwalczać ból i zwiększać funkcjonalność stawów16. Przyjrzyj się terapii elektromagnetycznej. Generatory pulsacyjnego pola elektromagnetycznego są wyjątkowo obiecującym rozwiązaniem dla pacjentów cierpiących z powodu przewlekłego bólu. Mają postać niewielkich urządzeń, które można łatwo założyć na nogę i użytkować praktycznie bez przerwy, albo też potężnych maszyn przeznaczonych do użytku kilka razy w ciągu dnia. Oba te warianty z pewnością pomogą pacjentom ze zwyrodnieniowym zapaleniem stawów17. Pulsacyjne pole elektromagnetyczne wywołuje wyraźne zmiany fizjologiczne, których istnienie jest już rozlegle udokumentowane. Do zmian tych zaliczamy zwiększenie poziomu glikozaminoglikanów, czyli głównych składników tkanki łącznej, oraz ograniczenie stanu zapalnego18. Kolejną obiecującą metodą terapii jest stymulacja elektryczna transczaszkowa. Ma ona przynosić zmiany w budowie określonych związków chemicznych mózgu, takich jak serotonina i norepinefryna, co skutkuje zmniejszeniem chronicznego bólu. Pewne rodzaje elektrycznej stymulacji mózgu mogą eliminować skoki fal mózgowych, które nierzadko towarzyszą napadom bólu19. Podczas zabiegu chirurg usuwa uszkodzoną tkankę chrzęstną oraz niewielkie fragmenty kości tworzące staw. Następnie na ich miejsce wstawia sztuczny staw z metalu i polietylenu i mocuje go za pomocą kleju kostnego (tzw. cementu). Jeśli po operacji nie wystąpią komplikacje, pacjent spędza w szpitalu mniej więcej 5 dni, po czym przez miesiąc wraca do zdrowia w domowym zaciszu. Do normalnej aktywności powrócić może z kolei w ciągu 2-3 miesięcy. Wyniki oficjalnych badań wyraźnie wskazują, że zabieg wszczepienia sztucznego stawu kolanowego odznacza się bardzo wysoką skutecznością, albowiem aż 95% endoprotez cementowych nie przynosi komplikacji przez co najmniej 10 lat. Jak wykazał przegląd 130 badań przeprowadzony przez Indiana University School of Medicine, 89% zabiegów artroplastyki przynosi pożądane korzyści przez średni okres 4 lat, zaś większość protez funkcjonuje prawidłowo przez co najmniej 10 lat1. Jednak ten spektakularny wynik odnosi się tylko do tych protez, które się "przyjęły", nie bierze zaś pod uwagę problemów, które mogą wiązać się z operacją. Zanim zdecydujesz się na endoprotezoplastykę, zapoznaj się z następującymi czynnikami. Być może wcale jej nie potrzebujesz Możliwe, że obiecujące statystyki zachęcają lekarzy do przeprowadzania tej supernowoczesnej operacji nawet wtedy, gdy wcale nie jest ona konieczna. Jak wykazało niedawne badanie, do ok. 1/3 zabiegów wszczepienia endoprotezy u pacjentów z zapaleniem stawów w ogóle nie powinno było dojść. Po przeanalizowaniu 205 przypadków całkowitej aloplastyki stawu kolanowego badacze z amerykańskiego Virginia Commonwealth University twierdzą, że tylko 44% operacji ma uzasadnienie2. Co gorsza, w 22% przypadków potrzeba operacji uznana została przez lekarzy za "nierozstrzygniętą", natomiast w 34% wręcz za "nieadekwatną". Sugeruje to, że ponad połowa zabiegów najprawdopodobniej w ogóle nie była konieczna2. Co roku w samych Stanach Zjednoczonych wykonuje się 600 tys. operacji wszczepienia endoprotezy stawu kolanowego, więc jeśli powyższe szacunki są trafne, nawet 200 tys. zabiegów może być niepotrzebne. Poważne komplikacje zdarzają się częściej niż podają statystyki Przegląd wykonany przez badaczy na Indiana University wykazał, że aż 18% opublikowanych badań opisuje wystąpienie powikłań pooperacyjnych. Wśród nich znajdują się zakażenia powierzchniowe i głębokie miejsca operowanego, zatorowość płucna, zakrzepica żył głębokich oraz uszkodzenia nerwów kończyny. Operacja może nieść ryzyko zgonu Badacze z Indiany odnotowali, że w ciągu roku śmiercią kończy się 1,5% operacji, zatem spośród niemal 100 tys. pacjentów w okresie pierwszych 4 lat po operacji każdego roku zmarło 148 osób, co daje łączną liczbę 600 zgonów. O ile nie jesteś w zaawansowanym wieku, endoproteza się zużyje Badanie z Indiany pokazało również, że w niemal 1 na 25 przypadków - a więc u 375 pacjentów - zaszła konieczność powtórzenia zabiegu, tj. wymiany endoprotezy na nową. Dochodziło do tego po mniej niż 4 latach. W rzeczywistości sztuczny staw starcza na nie więcej niż 10 lat, kiedy to trzeba go usunąć i wszczepić kolejną protezę. Operacja taka jest o wiele bardziej niebezpieczna, ponieważ niesie ze sobą konieczność usunięcia większego fragmentu kości oraz powstałą poprzednio tkankę bliznowatą, co ogranicza z kolei skuteczność zabiegu. Dlatego jeżeli 60. urodziny dopiero przed Tobą, najprawdopodobniej czeka Cię jeszcze kilka "poprawek". Sztuczne stawy często się obluzowują Jak zademonstrował wykonany w Finlandii przegląd 33 badań, obluzowanie się endoprotezy to główna przyczyna przeprowadzania kolejnych operacji, a jednocześnie najczęściej występujące powikłanie. Kolejnym problemem naświetlonym w przeglądzie okazały się zaś zakażenia bakteryjne3. Jeżeli druga proteza się nie przyjmie, nie ma innych opcji. Jak donoszą badacze z Czech, "operacje ponownej implantacji po tym, gdy pierwsza endoproteza się nie przyjęła, przyniosły jak dotąd wątpliwe rezultaty"4. Musisz liczyć się z ryzykiem wielu innych powikłań Istnieje ryzyko, co prawda niewielkie, że uszkodzeniu ulegnie nerw bądź tętnica, dojdzie do trwałego urazu stopy bądź, w najgorszym przypadku, do amputacji kończyny. Komplikacje mogą oznaczać, że pacjent pozostanie w szpitalu przez dłuższy czas albo będzie musiał poddać się kolejnym zabiegom. Technologia endoprotez wciąż czeka na udoskonalenie Od lat 80. usiłowano odkryć metodę wszczepiania endoprotezy kolana w bardziej naturalny sposób, tj. za pomocą metalowych mocowań bądź siatki. Jednak te "niecementowe, porowate", sztuczne stawy wciąż nie są tak skuteczne, jak protezy mocowane klejem kostnym. W toku pewnego badania okazało się, że u 96 pacjentów po 108 zabiegach artroplastyki 1/5 operacji zakończyła się niepowodzeniem ze względu na kłopoty z piszczelowym komponentem protezy. Po 7 latach ponad połowa implantów wymagała wymiany5. Do innych powikłań zaliczamy utratę krwi (znacznie wyższą niż w przypadku protez cementowych), obluzowanie metalowych elementów oraz zwiększone ryzyko zapadania się komponentu piszczelowego, co może prowadzić do obluzowania endoprotezy6. Niektórzy naukowcy odnotowali jednak mniej utrudnień związanych ze stosowaniem najnowocześniejszej technologii przy użyciu niecementowej siatki porowatej. Siatka ta to biomateriał imitujący żywą tkankę kostną, który ma być odpowiedzią na problem obluzowywania się protez7. Jednak gdy niezależna grupa badawcza Cochrane Collaboration przeprowadziła analizę porównawczą badań nad endoprotezami cementowymi oraz niecementowymi "hybrydami", okazało się, że choć oba rodzaje protez w ciągu 2 lat ulegały poluzowaniu i przemieszczaniu się, protezom cementowym zdarzało się to częściej8. Kolano nigdy nie będzie takie jak dawniej Chociaż operacja ta może przynieść ulgę i pozwolić na normalne poruszanie się - jeśli oczywiście zakończy się powodzeniem - lekarze przyznają, że żaden sztuczny twór nie zastąpi prawdziwej, żywej tkanki chrzęstnej tworzącej staw. Sugeruje to, że pacjenci cierpiący na przewlekły ból związany z zapaleniem stawów (czy to reumatoidalnym, czy zwyrodnieniowym) powinni zdecydować się na artroplastykę dopiero wtedy, gdy zawiodą nieinwazyjne metody leczenia. Podsumowując: operacja może pomóc osobom starszym odzyskać mobilność wówczas, gdy jedyną alternatywą jest wózek inwalidzki. Pozostałym pacjentom operacji opłaca się jednak wypróbować wszystkie dostępne sposoby leczenia, aby tylko uniknąć "pójścia pod nóż", gdyż w naprawdę wielu przypadkach skuteczność operacji okazuje się porównywalna do placebo. Uzdrawiające myśli Warto zapoznać się z dorobkiem dr. Bruce’a Moseley’a, eksperta w dziedzinie ortopedii z Baylor College of Medicine w amerykańskim mieście Houston w Teksasie. Podzielił on 180 pacjentów z zaawansowanym zwyrodnieniowym zapaleniem stawu kolanowego na 3 grupy. Pierwsza z nich przeszła zabieg płukania stawu i usunięcia uszkodzonej tkanki chrzęstnej kolana poprzez umieszczenie w stawie rurki, do której naprzemiennie podaje się i odsysa wodę. U drugiej grupy staw oczyszczono chirurgicznie, zaś trzecia przeszła operację "na niby": pacjentów przygotowano do zabiegu, wprowadzono w stan znieczulenia ogólnego i przewieziono na salę operacyjną, gdzie chirurg wykonał na skórze nacięcie, lecz wcale nie operował. Pacjentom nie powiedziano, które zabiegi u nich przeprowadzono. W ciągu następnych 2 lat członkowie wszystkich 3 grup informowali o pewnym zwiększeniu mobilności stawu i zmniejszeniu bólu. W istocie pacjenci z grupy placebo zauważyli nawet lepsze rezultaty niż osoby po prawdziwych operacjach. Sam fakt, że pacjenci spodziewali się pozytywnych efektów, zainicjował w ich organizmach proces leczniczy. To nie ingerencja chirurga, tylko oczekiwanie na skuteczną operację przyniosło tak silne mentalne postanowienie uleczenia, że zaistniała realna poprawa stanu zdrowia9. Lynne McTaggart Bibliografia JAMA, 1994; 271: 1349-57 Arthritis Rheumatol, 2014; 66: 2134-43 nt Orthop, 2004; 28: 78-81 Acta Chir Orthop Traumatol Cech, 2005; 72: 6-15 J Bone Joint Surg Am, 1991; 73: 848-57 Clin Orthop Relat Res, 1991; 267: 128-36 Clin Orthop Relat Res, 2013; 471: 3543-53 Cochrane Database Syst Rev, 2012; 10: CD006193 N Engl J Med, 2002; 347: 81-8 Arthritis Rheum, 2007; 56: 1175-86; Best Pract Res Clin Rheumatol, 2008; 22: 269-84 Sci Rep, 2015; 5: 16827 Arthritis Rheumatol, 2015; 67 Suppl 10: 1-4046 (p 1243) Acta Anaesthesiol Scand, 1992; 36: 519-25 Am J Chin Med, 2001; 29: 187-99 Cell Tissue Res, 2003; 311: 393-9 Osteoarthritis Cartilage, 2006; 14: 286-94 Cochrane Database Syst Rev, 2002; 1: CD003523 Biomed Pharmacother, 2005; 59: 388-94 NeuroRehabilitation, 2000; 14: 85-94 ultradźwięki. Skutecznym sposobem leczenia dokuczliwych objawów gonartrozy jest masaż leczniczy. Sprzyja rozluźnieniu mięśni, a przez to, redukuje ból. Zwiększa ich elastyczność i zapobiega powstawaniu przykurczów oraz zrostów. Proces leczenia zwyrodnienia kolana wymaga aktywnego uczestnictwa pacjenta. Torbiel, zwana inaczej cystą, to patologiczna przestrzeń wypełniona płynem lub treścią galaretowatą. Może pojawić się w organizmie niemal w każdym miejscu, ale najczęściej spotykane są torbiele jajnika, piersi i nerek. Będąc w stanie spoczynku, torbiel zwykle nie daje objawów, nie zagraża pobliskim tkankom ani ogólnemu zdrowiu. Jednak zmiany te wymagają stałej kontroli, a w razie konieczności podjęcia odpowiedniego leczenia. Co to jest torbiel? Nazwa torbiel pochodzi od greckiego słowa kystis, które oznacza jamę lub pęcherz zamknięty ze wszystkich stron. Torbiel, inaczej cysta, to struktura składająca się z jednej lub większej liczby komór wypełnionych płynem zawierającym komórki stanu zapalnego, erytrocyty oraz komórki nowotworowe. Cysty mogą występować zarówno na zewnątrz organizmu: twarzy, szyi, stopach czy nadgarstkach jak i wewnątrz narządów i gruczołów. Proces tworzenia się cysty jest długi i powolny. Torbiel może pojawić się u osób w każdym wieku i przybierać rozmiary od niewielkich, kilkumilimetrowych tworów, które zazwyczaj nie wywołują objawów, do wielokrotnie większych, stanowiących ryzyko zagrożenia zdrowia. Większość torbieli to zmiany łagodne, nie będące przyczyną chorób nowotworowych. Torbiele dzieli się na dwa rodzaje: torbiele proste, czyli prawdziwe, wytworzone i otoczone nabłonkiem, tzn. tkanką specjalnie produkowaną na potrzeby nowo powstałego tworu. Przyczyną ich powstawania jest niedrożność przewodów wyprowadzających gruczołów danego narządu. torbiele rzekome, zbudowane i otoczone tkanką inną niż nabłonkowa. Do ich powstania mogą przyczyniać się zaburzenia w krążeniu krwi (wylewy krwawe lub niedokrwienne) martwica i stany zapalne. Przyczyny powstawania torbieli Przyczyny powstawania torbieli uzależnione są od miejsca ich lokalizacji. Torbiele wrodzone mogą pojawiać się w wyniku predyspozycji genetycznych, uwarunkowań anatomicznych i fizjologicznych oraz patologii rozwojowych. Na rozwój torbieli nabytych mają wpływ czynniki zapalne i mechaniczne takie jak urazy i przeciążenia, najczęściej w okolicy stawów i kości. Przyczyną powstawania cyst są również infekcje patogenami. Gdzie występują torbiele? Torbiele mogą występować praktycznie w każdym miejscu organizmu. Najczęściej umiejscowione są w obrębie narządów miąższowych (wątrobie, trzustce, nerkach), ale też na tarczycy, jajnikach, szyszynce, piersiach i w mózgu (torbiel pajęczynówkowa). Do cyst zlokalizowanych w obrębie narządów rodnych kobiety należą torbiel Nabotha i torbiel gruczołu Bartholina. U mężczyzn pojawiają się torbiele nasieniowe najądrza oraz jąder. Wyróżnia się też torbiele twarzy, głowy i szyi (torbiel korzeniowa), torbiele szczęki i jamy ustnej (torbiel zastoinowa błony śluzowej), torbiele pleców (torbiel włosowa) oraz torbiele ścięgien i torebek stawowych (torbiel galaretowata, torbiel Bakera). Cysty mogą występować pojedynczo lub w większej liczbie, jest to tzw. torbielowatość lub wielotorbielowatość. Torbiel – objawy Objawy torbieli zależą przede wszystkim od miejsca lokalizacji cysty i wielkości zmiany. Rozwijająca się torbiel nie daje objawów, dopóki nie ingeruje w strukturę i pracę narządu, stanowiącego dla niej swoistą bazę. Torbiel jajnika czy nerki, jeśli są zmianami łagodnymi, zwykle przebiegają bezobjawowo. Jeśli dojdzie do wzrostu torbieli, wśród najczęstszych objawów obserwuje się: Dolegliwości bólowe. Jeśli torbiel rozwija się wewnątrz jamy brzusznej lub czaszki, gdzie przestrzeń jej rozwoju jest znacznie ograniczona, pojawia się ból w okolicy narządu w wyniku ucisku torbieli na jego tkanki. Przykładowo w przypadku torbieli jajnika silny ból odczuwany jest w dolnej części brzucha lub miednicy, może nasilać się podczas poruszania się. Natomiast torbiele nerek mogą powodować ból pleców. Obrzęk. Torbiel Bakera powoduje opuchnięcie i napięcie stawu kolanowego, a jeśli jest wystarczająco dużych rozmiarów, może prowadzić do obrzęku nogi i stopy. Torbiele gruczołu Bartholina mogą powodować nawracający, delikatny obrzęk po obu stronach wejścia do pochwy. Gorączka i dreszcze. Symptomy te wskazują na toczący się w torbieli proces zapalny, lub perforację cysty. Objawy skórne. Torbiele zlokalizowane na powierzchni skóry zazwyczaj wolno rosną i są bezbolesne. Jeśli dojdzie do stanu zapalnego lub pęknięcia cysty może wystąpić zaczerwienienie, obrzęk i tkliwość. Torbiel na jajniku Torbiele jajnika to guzki, które zwykle pojawiają się w okresie przedmenopauzalnym jako skutek zaburzeń hormonalnych. W prawidłowym cyklu menstruacyjnym kobiety jajeczko dojrzewa w pęcherzyku Graafa, a po jego pęknięciu dostaje się do jajowodu. Zaburzenie procesu pęknięcia pęcherzyka powoduje jego wzrost i wypełnienie płynem surowiczym, w wyniku czego tworzy się torbiel. Torbiele jajnika dzieli się na: Czynnościowe: powstają w trakcie cyklu miesiączkowego i zwykle znikają samoistnie. Jeśli torbiel nie zaniknie w danym cyklu i rośnie dalej, uniemożliwia dojrzewanie komórek jajowych, co może być przyczyną niepłodności. Endometrialne, zwane „torbielami czekoladowymi”, zawierają krew miesiączkową. Tworzą się w przebiegu endometriozy – choroby w której błona śluzowa macicy wszczepia się do innych narzadów. Pęknięcie torbieli jajnika może doprowadzić do obfitego krwawienia. Potworniaki (torbiele skórzaste): występują zarówno na jajnikach jak i jądrach. Są nowotworem niezłośliwym, charakteryzującym się występowaniem we wnętrzu tworów skóry, np. włosów, gruczołów łojowych czy paznokci. Torbielakogruczolaki: stanową około 20 proc. wszystkich przypadków torbieli, są wypełnione przejrzystym, słomkowym płynem. Torbiel jajnika może mieć charakter łagodny (torbiel krwotoczna) lub złośliwy (rak jajnika). Małe torbiele zwykle nie dają objawów, natomiast te o dużych rozmiarach (np. 5-centymetrowa torbiel jajnika ) mogą powodować: Ból oraz uczucie rozpierania w okolicy podbrzusza, Zaburzenia cyklu miesiączkowego, problemy z zajściem w ciążę, Wzdęcie i powiększenie obwodu brzucha, Częste parcie na mocz, Nieswoiste objawy ze strony przewodu pokarmowego, Krwawienie z dróg rodnych poza miesiączką. Obserwacja za pomocą regularnego badania USG to główne postępowanie w przypadku prostych cyst jajnika. Leczenie podejmuje się, kiedy torbiele utrzymują się przez dłuższy czas oraz gdy się powiększają, ponieważ może to doprowadzić do powikłań, takich jak skręt jajnika lub pęknięcie cysty. Zwykle cysty jajnika usuwa się laparoskopowo. Torbiele występujące u kobiet Oprócz torbieli jajnika, u kobiet występują również torbiele piersi, torbiele Nabotha oraz torbiele gruczołu Bartholina. Torbiele w piersiach to twarde, okrągłe lub owalne guzki. Pojawiają się najczęściej między 35 a 50 rokiem życia. O ich występowaniu może świadczyć obecność wydzieliny z brodawki sutkowej, bolesność piersi i powiększenie gruczołów piersiowych tuż przed okresem. Torbiel w piersi to zmiana łagodna, niebędąca czynnikiem ryzyka zmian nowotworowych. Czasami konieczne jest wykonanie biopsji cienkoigłowej w celu dalszej diagnostyki oraz odciągnięcia zalegającego w cyście płynu. Torbiel Nabotha to cysta błony śluzowej macicy, która tworzy się w wyniku zamknięcia ujścia gruczołów produkujących śluz. Zlokalizowana jest w okolicy szyjki macicy. Zwykle nie jest groźna dla zdrowia, nie daje objawów i nie wymaga leczenia. Torbiel gruczołu Bartholina powstaje w obrębie narządów płciowych. Gruczoł Bartholina znajduje się na wargach sromowych większych i odpowiada za wytwarzanie śluzowej wydzieliny, która drogą przewodów wyprowadzających dostaje się do przedsionka pochwy i nawilża go. Zatkanie przewodu prowadzi do powstania torbieli gruczołu, ta z kolei, w wyniku nadkażenia bakteryjnego przemienia się w ropień. Cyście gruczołu Bartholina towarzyszy podwyższona temperatura ciała, bóle stawowo – mięśniowe oraz ból uniemożliwiający chodzenie i siedzenie. Torbiel leczy się chirurgicznie nacinając ścianę ropnia i odsysając jego zawartość. Operacja nie chroni jednak przed nawrotem choroby. Torbiele nerek, mózgu i szyszynki Torbiel nerek zwykle wykrywana jest przypadkiem podczas badania radiologicznego wykonywanego z innego powodu. Cysta może występować zarówno w korze nerek (torbiel korowa nerki) jak i w rdzeniu. Jest to częsta, niegroźna zmiana, objawiającą się bólem pleców w okolicy lędźwiowej i występowaniem krwiomoczu. Jeśli cysta ma duże rozmiary, może wywołać ból brzucha. Przyczyną torbieli jest zazwyczaj śródmiąższowe zapalenie nerek. Wielotorbielowatość nerek jest dziedzicznym zaburzeniem, które może prowadzić do niewydolności nerek. Torbiel pajęczynówki zlokalizowana jest w mózgu i zwykle jest zmianą łagodną. Często nie daje żadnych objawów, choć może powodować bóle głowy i/lub napady padaczkowe i wtedy jest usuwana chirurgicznie. Torbiele szyszynki to zazwyczaj łagodne, bezobjawowe zmiany, wykrywane przypadkowo podczas badania rezonansem magnetycznym. Wyróżnia się torbiel szyszynki pajęczynówkową, naskórkową i skórzastą. Cysta szyszynki może objawiać się zaburzeniami krążenia płynu mózgowo-rdzeniowego. Torbiele głowy, szyi, twarzy i ciała Wśród torbieli szyi wyróżnia się torbiele boczne i środkowe, które powstają jako wady wrodzone. Torbiele boczne pojawiają się najczęściej u starszych dzieci, nastolatków i młodych dorosłych, natomiast torbiele środkowe przede wszystkim u dzieci kilkuletnich. Wśród czynników ryzyka cyst szyi wymienia się infekcje górnych dróg oddechowych, infekcje zębopochodne, ciążę i poród. Torbiel na szyi pojawia się jako niebolesne zgrubienie w postaci guza. Ucisk nerwu błędnego może prowadzić do wystąpienia bólów głowy i ucha, wymiotów, kołatania serca czy uczucia niepokoju. Torbiel w jamie ustnej może być przyczyną problemów z połykaniem, mówieniem i uczuciem duszności. Torbiel korzeniowa występuje w tkance kostnej żuchwy lub szczęki i najczęściej jest skutkiem przewlekłego zapalenia tkanek okołowierzchołkowych zęba. Początkowo rozwija się, nie dając objawów, a jej wykrycie najczęściej następuje podczas badania RTG wykonywanego z innego powodu. Zaawansowana torbiel korzeniowa może powodować uwypuklenie umiejscowione na szczęce lub żuchwie, powodujące zaburzenia czucia w okolicach warg. Niewielkie torbiele korzeniowe leczy się zachowawczo, a większe chirurgicznie. Torbiel zastoinowa błony śluzowej rozwija się najczęściej w błonie śluzowej warg, jamy ustnej i zatok obocznych nosa, a jej przyczyną jest zatkanie przewodów gruczołów wydzielniczych wskutek miejscowego urazu lub przewlekłego stanu zapalnego. Leczenie polega na chirurgicznym wyłuszczeniu wraz z usunięciem marginesu zdrowej tkanki. Trądzik jest kolejną przyczyną powstawania zmian w postaci torbieli. Cysty na twarzy pojawiają się nie tylko u młodych dorosłych oraz młodzieży, ale także u niemowląt. Jest to zapalna forma trądziku, pozostawiająca po sobie trwałe blizny. Cysty powstają w wyniku zaburzeń przywłosowych gruczołów łojowych, nadmiernego wytwarzania łoju, nieprawidłowego złuszczania komórek ujść mieszków włosowych oraz przerostu bakterii. Torbiel włosowa, nazywana również zatoką włosową lub torbielą pilonidalną, powstaje na skutek wywołanego bakteriami beztlenowymi zapalenia mieszka włosowego. Charakteryzuje się zapaleniem tkanki podskórnej szpary międzypośladkowej. Objawia się bólem w okolicy kości ogonowej, sączącym się płynem z jednego bądź kilku otworów, obrzękiem i zaczerwienieniem skóry wokół torbieli. W fazie ostrej może powstać ropień. Leczenie polega na nacięciu skóry, oczyszczeniu jej z wydzieliny, odkażeniu i usunięciu wrośniętego włosa. Torbiel włosowa ma tendencję do nawrotów, którym można zapobiegać poprzez zabieg polegający na usunięciu zmiany wraz z szerszym marginesem zdrowej tkanki. Torbiele stawu kolanowego Torbiel galaretowata, inaczej ganglion, występuje w okolicach torebek stawowych i ścięgien, często na nadgarstku, rzadziej na stopie lub w okolicy kolana. Jest najczęściej występującym rodzajem łagodnego nowotworu. Jeśli zawiera twardą tkankę, może przekształcić się w nowotwór złośliwy. Leczenie polega na ucisku zmiany, odessaniu jej zawartości lub operacyjnym usunięciu. Torbiel Bakera, inaczej torbiel podkolanowa, to cysta powstała w wyniku gromadzenia się płynu w dole podkolanowym, z powodu obrzęku lub uszkodzenia torebki stawu kolanowego. Objawia się wyczuwalną wypukłością pod skórą, bólem stawu kolanowego nasilającym się podczas chodzenia, ograniczeniem ruchomości w stawie kolanowym, obrzękiem stawu i uciskiem z tyłu kolana. Torbiel podkolanowa ogranicza lub uniemożliwia prawidłowe funkcjonowanie stawu, wywołuje zaczerwienienie i ocieplenie skóry w miejscu cysty oraz drętwienie łydki. Cysta może pojawić się zarówno w zdrowym kolanie, jak i w przebiegu zapalenia stawów w chorobie zwyrodnieniowej stawów i reumatoidalnym zapaleniu stawów. Diagnostyka torbieli Zmiany przypominające torbiele, które zaobserwujemy na powierzchni skóry powinny być zbadane przez lekarza pierwszego kontaktu, w celu postawienia diagnozy bądź skierowania do innego specjalisty (np. dermatologa, laryngologa, ginekologa i innych). Torbiele wewnętrzne w stanie uśpionym zazwyczaj nie dają żadnych objawów, a ich wykrycie bywa przypadkowe. Podstawową metodą diagnostyczną torbieli jest badanie USG. Badanie ultrasonograficzne pozwala na wykrycie zmian już od średnicy 5 mm. Po wykryciu zmiany dokonuje się klasyfikacji nieprawidłowości na wymagające i niewymagające leczenia chirurgicznego. Innymi wykorzystywanymi metodami diagnostycznymi są: RTG, tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny. Leczenie torbieli Torbiele łagodne o bezobjawowym przebiegu nie wymagają leczenia, a jedynie stałej obserwacji. Torbiele o dużej powierzchni z reguły są objawowe i konieczna jest interwencja lekarska. Leczenie cyst polega na odbarczeniu zmiany – usunięciu płynu, chociaż czasem konieczny jest zabieg chirurgiczny. Większość zmian ustępuje, nie dając powikłań. Po zabiegowym usunięciu torbieli w większości przypadków pobrane tkanki oddaje się do badania histopatologicznego, które ma na celu wykluczenie możliwej choroby nowotworowej. Bibliografia: Kołodziejczak Małgorzata and Ciesielski Przemysław, “Etiopatogeneza i leczenie torbieli włosowej,” Chir. po dyplomie, 2015. J. Janiak-Kiszka and W. Kaźmierczak Katedra Klinika Otolaryngologii Onkologii, “Diagnostyka i leczenie torbieli szyi ,” Otolaryngologia, vol. 11, no. 1, pp. 13–16, 2012. “Cysts (Overview) ,” Harvard Health Publishing, 2018. [Online]. Available: [Accessed: 29-May-2020]. “Ovarian cysts: Overview,” Inst. Qual. Effic. Heal. Care (IQWiG), Mar. 2019. Postępowanie fizjoterapeutyczne w przypadku torbieli (cysty) Bakera, Praktyczna Fizjoterapia & Rehabilitacja, wrzesień 2012. ^{Leczenie operacyjne wodniaka jądra. Wodniak jądra (łac. hydrocele testis) jest typowo męską chorobą, w przebiegu której dochodzi do gromadzenia nadmiernej ilości surowiczego płynu pomiędzy blaszkami osłonki pokrywającej jądro – tzw. osłonki pochwowej jądra (łac. tunica vaginalis). Osiąga niekiedy duże rozmiary a objętość}

O łąkotkach pisałem już wiele. Może dlatego, że je lubię, może dlatego, że są to na prawdę bardzo ważne struktury w kolanie, a może po prostu z powodu ich częstych dzisiejszego wpisu zainspirował mnie wykład Dr Mihai Vioreanu na tegorocznym Joint Preservation Congress, w którym miałem okazję uczestniczyć jako słuchacz i prelegent. Dr Vioreanu poruszał temat uszkodzeń łąkotek i ich dalszego wpływu na szybszy rozwój zmian zwyrodnieniowych w stawie kolanowym. To dla mnie szalenie interesujący temat, również ze względu na mój osobisty są skutki uszkodzenia łąkotki?Łąkotka to struktura ciekawa. To ona jest swoistym amortyzatorem stawu kolanowego, przejmującym część obciążeń działających na powierzchnie stawowe np.: w czynnościach życia codziennego, czy podczas uprawiania sportu. Jej znaczenie przez wiele lat było bagatelizowane. Medycyna uważała, iż nawet usunięcie fragmentu łąkotki uszkodzonego podczas urazu nie ma dużego wpływu na późniejsze zmiany zwyrodnieniowe w stawie mi się, że mogło to być również spowodowane faktem, iż operacje przeprowadzane za pomocą artroskopu, między innymi właśnie usuwanie fragmentu łąkotki, mają względnie krótką historię w Europie. Dopiero teraz jesteśmy w stanie obserwować długoterminowe skutki tych zabiegów i możemy wyciągać z tych obserwacji wnioski. A wnioski są dosyć w przypadku uszkodzenia łąkotki jej naprawę przeprowadza się metodą “przez dziurkę od klucza” za pomocą artroskopu, co skutkuje niewielką inwazyjnością w tkanki naprawa łąkotki po urazie bardzo często jest nieunikniona i jest to fakt niepodważalny. W przypadku kiedy uszkodzeniu uległa znaczna część tej struktury, a umiejscowienie pęknięcia jest niefortunnie interwencja chirurgiczna wydaje się być koniecznością. Objawy blokowania kolana lub bardzo nasilony ból nie pozwalają nawet na względnie normalne funkcjonowanie stawu kolanowego. W takim przypadku istnieją dwie możliwości operacyjne: uszkodzony fragment łąkotki można zszyć lub usunąć całkowicie. Wybór oczywiście należy do osoby operującej, ale warto przypomnieć sobie jakie jest ryzyko każdej z tych możliwości?Usunięcie częściowa łąkotki, bo tak w medycynie określa się usunięcie jej fragmentu, jest pierwszą, gorszą dla pacjenta możliwością rozwiązania problemu. Na pierwszy rzut oka meniscektomia to metoda dużo mniej skomplikowana, po której pacjent szybciej dochodzi do sprawności. Praktycznie zaraz po operacji może on obciążać kolano, odczuwa mało dolegliwości bólowych. W krótszym czasie może także wrócić do pracy i aktywności fizycznej, czyli wydawałoby się, że ma problem z głowy. Ale czy na pewno?Aktualne badania osób, które w przeszłości przeszły zabieg usunięcia fragmentu łąkotki bez jego rekonstrukcji pokazują, iż chrząstka stawowa kolana po operacji dużo szybciej się zużywa. W przyspieszonym tempie dochodzi w niej do powstawania zmian zwyrodnieniowych. Jest to dosyć logiczne, ponieważ poprzez meniscektomię kolano traci swoją naturalną możliwość amortyzacji obciążeń, co wpływa na szybszą degenerację stawu. Daje nam to prosty wniosek: możemy pójść na łatwiznę, ale w przyszłości musimy liczyć się z konsekwencjami takiego wyboru. Droga na skróty zazwyczaj kończy się kiepsko i tak jest również w tym przypadku. Poszukajmy w takim razie lepsze go fragmentu naprawdę to od szycia powinienem rozpocząć moje wywody na temat uszkodzonej łąkotki. Jest to pierwszy i najlepszy wybór w przypadku urazu tej struktury. Proces leczenia po założeniu szwów jest dużo dłuższy i wymaga czasowego odciążenia stawu za pomocą kul, a późniejsza rehabilitacja trwa nawet do kilku miesięcy po operacji. Daje ona jednak szansę na praktycznie pełny powrót do sprawności z zachowaniem naturalnego „amortyzatora”. W takim przypadku kolano ma dużą szansę na uniknięcie szybszych zmian zdawać sobie jednak sprawę, iż szyta łąkotka zawsze jest słabszym ogniwem i istnieje wyższe ryzyko jej ponownego uszkodzenia przy kolejnym urazie. Aby uniknąć takiej sytuacji niezbędna jest jakościowa rehabilitacja pooperacyjna, skupiająca się na stabilizacji, odbudowie siły mięśniowej i kontroli motorycznej jednak zrobić w przypadku, kiedy należysz już do grupy nieszczęśników, którzy przeszli zabieg meniscektomii lub uszkodzili łąkotkę w taki sposób, iż niemożliwe jest jej ponowne zszycie?Implant takim przypadku nowoczesna medycyna również przychodzi nam z pomocą. Od dłuższego czasu w Polsce istnieje możliwość (niestety na razie tylko prywatnie) rekonstrukcji wyciętego fragmentu łąkotki sztucznym moim odczuciu jeśli tylko mamy taką możliwość, powinniśmy ją wykorzystać obowiązkowo. Koszt takiej operacji nie jest najmniejszy, ale czy późniejsza operacja wszczepiania endoprotezy jest lepszym i tańszym rozwiązaniem? Mam co do tego uzasadnione łąkotki jest jedynym słusznym rozwiązaniem w przypadku konieczności wycięcia fragmentu łąkotki. Zapobiega on wczesnemu powstawaniu zmian zwyrodnieniowych swojej prezentacji wspomniany wcześniej Dr Mihai Vioreanu wspomniał również, iż nawet w przypadku urazu więzadła krzyżowego przedniego (głównego więzadła stabilizującego stawu kolanowego) to nie jego zerwanie jest główną przyczyną szybszego powstawania zmian zwyrodnieniowych kolana. Towarzyszące uszkodzenie łąkotki i utrata naturalnej „amortyzacji” stawu jest w przypadku takiego urazu największym nadzieję, że po dzisiejszym wpisie i dla Was dość logiczne wydają się być skutki braku tak ważnej struktury kolana jaką jest łąkotka. Aktualny poziom medycyny pozwala na przedłużenie żywotności Twoich stawów, więc jeśli tylko masz taką okazję to warto z niej 9 votesArticle Rating

.

y5wi7lr754.pages.dev/880

y5wi7lr754.pages.dev/129

y5wi7lr754.pages.dev/960

y5wi7lr754.pages.dev/135

y5wi7lr754.pages.dev/460

y5wi7lr754.pages.dev/637

y5wi7lr754.pages.dev/27

y5wi7lr754.pages.dev/555

y5wi7lr754.pages.dev/877

y5wi7lr754.pages.dev/207

y5wi7lr754.pages.dev/245

y5wi7lr754.pages.dev/827

y5wi7lr754.pages.dev/867

y5wi7lr754.pages.dev/861

y5wi7lr754.pages.dev/469

czy operacja kolana jest niebezpieczna